Ο Καραγκιόζης και η Δ.Ο.Ε.

Το είχα γράψει τις παραμονές των ολυμπιακών αγώνων, πολύ θυμωμένος για την περιπέτεια στην οποία μας έσυραν και τα δύο μεγάλα κόμματα και την οποία θα πληρώνουμε επί πολλές δεκαετίες ακόμα... Το ξαναθυμήθηκα με αφορμή τους ηλίθιους τσακωμούς και τις ύβρεις που ανταλλάσσουν οι πολιτικοί και σκέφτηκα να το αναρτήσω αντί φωτογραφίας...
Μιά φορά κι ένα καιρό ο Καραγκιόζης ζούσε ευτυχής (έ, όσο γίνεται να είναι ευτυχής ένας Καραγκιόζης, τέλος πάντων...) στην παράγκα του. ‘Εκανε κάθε προσπάθεια για να εξασφαλίσει το ξεροκόμματο ή τη φασουλάδα του, ή κανά κοψίδι, ή έστω κόκαλο να γλύψει, από τα πλούσια τραπέζια του πασά. Γινόταν πότε γιατρός, πότε φούρναρης, πότε δημοσιογράφος, πότε ψαράς, πότε οικονομολόγος, πότε υδραυλικός, πότε θεατρικός συγγραφέας, πότε φαρμακοποιός, πότε ...διαπλεκόμενος κι άλλα ...«προσοδοφόρα» επαγγέλματα. ‘Ετρωγε της χρονιάς του από τον Μπάρμπα-Γιώργο και τους κάθε είδους δυνάστες του, βάραγε και καμιά καρπαζιά στην Αγλαΐα ή στα κολυτήρια για να ξεθυμάνει, συνωμοτούσε με τον Χατζατζάρη, τράβαγε και κάνα αμανέ ή χόρευε κάνα ζεϊμπέκικο ν’ ανοίξει η ψυχούλα του, και γενικά, φτωχικά αλλά καλά την πέρναγε!

Και ξαφνικά, η Εμινέ, η γυναίκα του Μπάρμπα-θόδωρου, του σιδερά, είχε την ιδέα να οργανώσει στην αυλή του Καραγκιόζη, τους παγκόσμιους μουσικούς αγώνες. Θα έρχονταν μουσικοί απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, να συναγωνιστούν στο νταούλι, στον ζουρνά, στο τουμπελέκι, στον μπαγλαμά, στο κλαρίνο, στο λαγούτο, στο ούτι και σ΄ άλλα όργανα, ντόπια και ξένα. Θα έρχονταν, λέει, και ξένα όργανα περίεργα, όπως το μπάντζο, το σιτάρ, το κότο, το ταμ-ταμ κι άλλα πολλά που οι ντόπιοι οργανοπαίχτες ούτε τα ήξεραν ούτε ήθελαν να τα ξέρουν! Κι έβαλε η Εμινέ λυτούς και δεμένους να της δώσει την άδεια ο Σουλτάνος να πάει στη Δ.Ο.Ε. (Διεθνή Οργανοπαιχτική Επιτροπή) να ζητήσει να γίνουν οι μουσικοί αγώνες στην παράγκα του Καραγκιόζη. Κι οι μυαλωμένοι νοικοκυραίοι της γειτονιάς της έλεγαν να κάτσει στ’ αυγά της και στους τεντζερέδες της κι ότι δεν ήταν το Καραγκιοζέϊκο για τέτοια χλιδάτα! Αλλά πού ν’ ακούσει η Εμινέ! Τα μυαλά της είχαν πάρει αέρα και πίστεψε πως θα γινόταν διάσημη σαν έφερνε τους μουσικούς αγώνες στην παράγκα! Φόραγε και τα σκουτιά της τα παπαγαλιά, τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα βιολετιά, και γύρναγε σ’ όλο τον ντουνιά να πείσει τους επιτρόπους. Και τό’χανε πιστέψει και πολλοί κοκορόμυαλοι πως η παράγκα θα γινόταν γνωστή σ’ όλον το γλόμπο και θά’ρχονταν τουρίστες να τηνε δούνε, κι ότι θά ‘πεφτε μιά γκλαμουριά και παράς πολύς, άλλο πράμα, στην φτωχιά παράγκα. Και ο Σουλτάνος έδωσε πρόθυμα την άδεια, για να δοξαστεί κι αυτός από τους αγώνες και να πάρει και το Σεράϊ, αλλά και ο μπερντές, γενικότερα, λίγη από τη γκλαμουριά των μουσικών αγώνων!

Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του (που του τό βάλαν αμέσως στον γύψο, βέβαια...) και βγαίνει στο μεγάλο παζάρι ο Σαμαράν Πασάς, ο αφέντης των μουσικών αγώνων και τα λέει χύμα, ότι ο νικητής, τρομάρα του, είναι η Καραγκιοζοπαράγκα (…and the winner is …the Karagiozοshack) και ότι σ’ αυτήν θα γίνουν οι μουσικοί αγώνες μετά από εφτά τέρμινα! Τι χαρές και πανηγύρια και νταούλια να βαράνε στη γειτονιά του Καραγκιόζη, και ντουφεκιές να ρίχνει o Τσακιτζής, κι ο Μπάρμπα-Γιώργος να χορεύει τσάμικο, κι ο Σιορ Διονύσης να καντάρει τις καντσονέτες του, τζόγια μου, καβάλα στο αερόστατο κι ο Μπάρμπα-Κώστας να σκάει ένα τόοοοσο χαμόγελο να φαίνεται η μασέλα κι όλες οι ελιές του σε γκρο-πλαν, χώρια τα σαρδάμ! Και μόνο τα μπαλέτα του Φώτη Μεταξόπουλου δεν χόρευαν γιατί δεν είχαν εφευρεθεί ακόμa!

Κι είπαν οι ελαφρόμυαλοι: «τι ωραία!» και «τι τιμή!» και «εθνικό στοίχημα!» και «θα κάνουμε τους καλλίτερους μουσικούς αγώνες!» κι άλλα τέτοια εθνικά και φιλοσοφημένα, να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!

Κι είπανε οι μυαλωμένοι: «Ωχ, κακό που μας βρήκε, μανούλα μ’ !!!»

Και πλακώσανε κάτι επισήμοι αφεντάδες κι επιτροπές και «ειδικοί» και μουσικάντηδες αρχ..άτοι κι αρχίσανε τις επιθεωρήσεις στην παράγκα και στην αυλή του Καραγκιόζη. Είδανε τις «λουτρικές εγκαταστάσεις» του Καραγκιοζέϊκου κι είπανε «δεν μας αρέσει αυτή η τρούπα στο χώμα που παριστάνει τη λεκάνη και πρέπει ν’ αποχτήσεις πολλά κανονικά λουτρά, με χλιδάτες τούρκικες λεκάνες από πορσελάνη Βοημίας και λουτήρες από μάρμαρο και να βάλεις και μιά εξέδρα εδώ, κι ένα περίπτερο εκεί, και μιά στέγη πιο παρακεί (Σπανιόλου μάστορα, κατά προτίμηση,), και ν’ ανοίξεις κι ένα πηγάδι παρακάτω, να πίνουνε νερό οι μουσικάντηδες και να ρίχνουν και στη μούρη τους οι περαστικοί, και να κάνεις και καμιά σαρανταριά σοκάκια λιθόστρωτα, να περνούν οι αραμπάδες και τα κάρα, κι ένα χαμάμ να πλένουνται οι «παστρικές» (θα χρειαστούν και πολλές απ’ αυτές, βλέπεις...) κι έναν οντά για κάθε είδους «συναντήσεις» («Συνεδριακά κέντρα» τα λένε τώρα...) κι έναν μεγάλο και άνετο καφενέ, με πολλούς αργιλέδες, και τάβλια και πολλές καρέκλες να ξαπλάρουν ο θαμώνες φιλόμουσοι και οι μουσικάντηδες από την Ανατολή και τη Δύση να ξαποσταίνουν και φύτεψε και μερικές χιλιάδες δέντρα να κατουράν τα σκυλιά των κυράδων. Και φτιάξε και τούτο και φτιάξε κι εκείνο, ο Καραγκιόζης κόντευε να πάθει εγκεφαλικό, να τον φορτώσει ο αραμπάς του 166, να τρέχει και να κάνει και «ουίιιι-ουίιι» (αλλά ούτε και το 166 είχε εφευρεθεί τότε)! «Και πότε να τα φτιάξω όλα τούτα, ορέ αφεντάδες;» «Και με τι παράδες, που δεν έχω βρακί να βάλω στον κώλο μου;» «Θα τους βρεις, τους παράδες, Καραγκιόζη μου» είπαν οι επιτροπές. «Θα δουλέψεις σκληρά, θα δουλέψουν και τα κολυτήρια κι η Αγλαΐα, θα δανειστείς, θα κλέψεις και θα τα βρείς. ‘Εχεις κι εφτά τέρμινα μπροστά σου, θα τα καταφέρεις! ».

Κι ο Καραγκιόζης ρίχτηκε στη δουλειά. ‘Οχι αμέσως, βέβαια, γιατί χρειαζόταν μερικά τέρμινα να το γιορτάσει η Εμινέ κι οι κολλητοί της πρώτα, μετά να βρει τα χωράφια, να κάνει τα χαρτιά και να βγούνε και οι φετφάδες από τον Σουλτάνο για να τα πάρουν από τους χωριάτες. Και να βρουν και τους χτιστάδες, τους σιδεράδες, τους σοβατζήδες, τους κεραμιδάδες, τους μαραγκούς, έπεσε στη δουλειά ο Καραγκιόζης να βγάλει διπλό και τριπλό μεροκάματο, πούλησε κάτι χωράφια του Μπάρμπα-Γιώργου στη ζούλα, να μην τον πάρει χαμπάρι και τον σακατέψει με τη μαγκούρα ο βλάχος, κλαίγανε από την πείνα τα κολυτήρια κι αυτός τους έριχνε σφαλιάρες για να ξεχάσουν την πείνα. ‘Εκλεβε τον Χατζηαβάτη, τον Πεπόνια, τον Μορφονιό, τον Σταύρακα, τον Κατσαντώνη κι όποιον άλλον μπορούσε, δανειζόταν από τον Εβραίο το Χαχαμίκο με ψηλό επιτόκιο, έπαιρνε και κάτι χοντροδάνεια, κι αγύριστα, από ό,που έβρισκε κι αγωνιζόταν να φτιάξει τα έργα να μην τον βρουν νά’χει καθυστέρηση και τον ξυλοφορτώσουν οι Επίτροποι. Κι έρχονταν, μπρος-πίσω, οι επιθεωρητές από τη Βαγδάτη με την Air-Carpet και επιθεωρούσαν την παράγκα και την έβρισκαν όπως την άφησαν κι άφριζαν απ’ το κακό τους κι έβγαζαν κίτρινες και βιολετί και μπλε κάρτες και τις έδειχναν απειλητικά στον Καραγκιόζη και τον φοβέριζαν πως θα τους πάρουν πίσω τους μουσικούς αγώνες αν δεν προχωρήσουν πιό γοργά τα έργα. Και σιχτίριζε ο δύστυχος τους επιθεωρητές και, κυρίως, την Εμινέ για το κακό που τού ‘καναν αλλά δούλευε, έκλεβε, δανειζόταν και να λεφτά οι εργολάβοι και να λεφτά οι σπανιόλοι μαστόροι και πάτο δεν είχε το πηγάδι που πέφτανε τα λεφτά! . ‘Ηρθε κι έρεψε ο δύστυχος. Και να ξανά-μανά με την Air-Carpet οι επιθεωρητές από τη Βαγδάτη και να ξανά οι μπογιατιστές κάρτες κι οι φοβέρες! Μαρτύριο, σου λέω, ούτε στον οχτρό σου να μην πάει! Κι η Εμινέ, χαζοχαρούμενη, μες στην καλή χαρά, με τα φανταχτερά τα γιορντάνια στην “Karagioz TV” να ξαναλέει για το «εθνικό στοίχημα» κι «όλα θα πάνε καλά» κι «είμαστε εντάξει στους χρόνους» κι άλλα τέτοια χαρούμενα! Και γίναν και τα κολυτήρια «δενθελοντές» (Δεν θέλανε δηλαδή, αλλά τους έριξαν ένα μπερντάχι και ...δέχτηκαν ευχαρίστως)!

Και ξανάρθαν οι επιθεωρητές και λένε: «Και τι θα γίνει, ρε Καραγκιόζο, με την ασφάλεια;» Κι αν μπει κανάς μπαγάσας στην παράγκα να βαρέσει τους μουσικάντηδες ή τους αφεντάδες που θα παρακολουθάνε τους αγώνες; Γι αυτό να σας στείλουμε τους δικούς μας χωροφυλάκους και στρατιώτες να φυλάνε την παράγκα. Να σας στείλουμε και γκράδες και ντουφέκια και αλόγατα εκπαιδευμένα, τσοκ γκιουζέλ και τηλεμπάνιστρα ευρωπαϊκά και γιαπωνέζικα, και χαλιά πετούμενα να μπανίζετε από ψηλά κι άλλα ανεβασμένα πράματα! Και τόσο κοστίζει η φρουρά και τόσο τα τηλεμπάνιστρα και τόσο η ...τεχνοσοφία και τόσο οι γκράδες και τόσο τα καρυοφίλια και τόσο τα κανόνια και πολύ περισσότερα τα πετούμενα χαλιά και τόσο τα γιαταγάνια κι άλλο τόσο το μπαρούτι...». «Μιά ζωή θα πληρώνω, μανούλα μ’, κι εγώ και τα παιδιά μου και τα δισέγγονά μου, βαϊ βάϊ βάϊ! », σκέφτεται ο Καραγκιόζης μα σε ποιόν να το πει που τον έχουνε στη μπούκα και ντρέπεται να πει τον πόνο του και ποιός να τον ακούσει... Και δώστου να πληρώνει και νά να υπογράφει γραμμάτια, και πάλι να παίρνει ΤΑ δάνεια και νά κι οι κλεψιές! ‘Ηρθε κι απελπίστηκε. Να κόψει το λαρύγγι του του ‘ρχότανε του φουκαρά!

Και ξαφνικά ο Καραγκιόζης ακούει την Αγλαΐα να τον φωνάζει: «Ξύπνα, αναθεματισμένε να πάς το παιδί στο Tae Kwo Do! Εφιάλτες βλέπεις και παραμιλάς, κακοχρονονάχεις;».

«Ωχ μανούλα μ’ εφιάλτη έβλεπα!» μουρμουρίζει μουσκεμένος στον ιδρώτα ο Καραγκιόζης! «Μωρέ τι καλά που τά ‘βλεπα μόνο στον ύπνο μου όλα τούτα κι αλήθεια δεν είναι!»

Και καλά, ο Καραγκιόζης όνειρο έβλεπε, έστω, εφιάλτη!

Κάποιοι άλλοι όμως...




Σημ, Α) Διαβάζεται με «χαλί» από άσμα με λαϊκά όργανα...

Σημ. Βου) Κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, πρόσωπα ή ...άλλους σύγχρονους Καραγκιόζηδες είναι τυχαία!