Άλλο ένα χωριάτικο σπίτι

Αυτό στην Κρήτη. Δεν δείχνει ολόκληρο το σπίτι αλλά την όμορφη πινελιά του φυτού με τα κόκκινα άνθη με φόντο την κληματαριά. Δυστυχώς οι κληματαριές χάνονται σιγά-σιγά (έως και γρήγορα, θα έλεγα) γιατί το γκρίζο του τσιμέντου θεωρείται (από τους εργολάβους) πιό όμορφο χρώμα από το πράσινο (γενικώς)...

Χωριάτικο...

Λίγο εξωτική ακούγεται, πλέον, η λέξη "χωριάτικο". Μετά το χωριάτικο ψωμί που όλοι κυνηγάνε με μανία που εκμεταλλεύονται οι φουρναραίοι για να βαφτίζουν "χωριάτικο" το κάθε λαστιχένιο κατασκεύασμα, πολλά ακόμη είδη, ιδίως τρόφιμα, απέκτησαν αίγλη με την προσθήκη αυτού του χαρακτηρισμού. 'Ομως ένα πράγμα παραμένει γνήσιο και πολύ όμορφο, ακόμη και όταν είναι μιά (επιτυχημένη) μίμηση: Το χωριάτικο σπίτι. Χτισμένο για τις ανάγκες του κατοίκου του χωριού, λιτό, χωρίς κιτς στολίδια, με υλικά χρηστικά, παραμένει μιά όαση ανάμεσα στα τσιμεντένια τέρατα. Αυτό εδώ είναι (ελπίζω ακόμη) στη Σκιάθο. Μου άρεσε πολύ. Ελπίζω και σε σας.

Σαλαμίνα 13

Εδώ, εκτός από τη σκουριά και τα κουφάρια βλέπουμε και την αδήριτη και ασυγκράτητη ανάγκη των συμπολιτών μας να σκορπούν σκουπίδια. 'Ισως είναι στο DNA μας να βρωμίζουμε το περιβάλλον.

ΣΑλαμίνα 12

Φαίνεται ότι τα ερειπωμένα σκαριά μαζεύουν ψάρια, που βρίσκουν κατοικία στο εσωτερικό τους και στις πολλαπλές εγκολπώσεις των σιδερένιων κατασκεών. Εδώ αλλη μά ανθρώπινη παρουσία (ψαράδων) ανάμεσα στη σκουριά, δίπλα σ΄ένα πλοίο που καταστράφηκε από έκκρηξη δεξαμενής υγραερίου.

Σαλαμίνα 11

Θέλω να τελειώσω με αυτή τη σειρά γιατί τη θεωρώ πολύ φορτισμένη συναισθηματικά, ανεξάρτητα με το ότι, μάλλον, δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους περισσότερους επισκέπτες. Αυτά τα κουφάρια σκαφών κουβαλούν μιά ιστορία πολλών ανθρώπων του μόχθου, ιστορία όλων των θαλασσών του κόσμου, ιστορία άλλων εποχών και κοινωνίας. Παρ' όλο που η σχέση μου με τη θάλασσα είναι καθαρά ερασιτεχνική, κάτι μέσα μου, ακαθόριστο, μοιάζει να με συνδέει μ' αυτό το στοιχείο! Άλλωστε θα θυμάστε ότι οι ψαρόβαρκες είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα! Γι' αυτό ελπίζω να μου συγχωρήσετε αυτή την εμμονή στην παρουσίαση της σκουριάς από τη Σαλαμίνα (ένα νησί, άλλωστε, γεμάτο από εργάτες της θάλασσας...).

Σαλαμίνα 10

Μιά ανθρώπινη παρουσία, η μόνη ανάμεσα στα ερείπια, ο φύλακας του μοναδικού σκαριού που δεν είναι νεκρό. Του ίδιου που έχει τον κάβο της προηγούμενης φωτογραφίας.

Σαλαμίνα 9

Ίσως κούρασε η σκουριά. Αν και κυριαρχεί, και λογικά, σ' ένα νεκροταφείο πλοίων, υπάρχουν κι άλλες εικόνες εκεί. 'Ενας κάβος, κουλουριασμένος με τάξη, μαρτυρά και την παρουσία ενός σκαριού που δεν είναι εκεί για να σαπίσει. Δεν θυμάμαι πως βρέθηκε εκεί (αν και μου εξήγησε ο φύλακας). Μιά διαφορετική νότα...

Σαλαμίνα 8

Το βασίλειο της σκουριάς. Χωρίς περισσότερα λόγια...

Σαλαμίνα 7

Η μαγεία των χρωμάτων της παρακμής...

Σαλαμίνα 6

Αυτό κάποτε ήταν πλεούμενο. Τώρα το μισό βρίσκεται κάτω από το νερό. Σε λίγο η σκουριά θα το έχει κάνει σχεδόν σκόνη. 'Ηθελα να ξέρω πού βρίσκεται ο πρώτος καπετάνιος που το παρέλαβε από τη γλίστρα του ναυπηγίου... Που να είναι ο νονός ή η νονά που έσπασε πάνω στην πλώρη το τη σαμπάνια!