Ταμπέλες...

Οι ταμπέλες σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αυτές οι ζωγραφιστές, με μεράκι, ταμπέλες (και όχι οι κακόγουστες φωτεινές) είναι γλυκύτατες. Μου αρέσει να τις φωτογραφίζω αλλά λιγοστεύουν επικίνδυνα! Εκτοπίζονται από τις προκλητικές, φωτεινές, κακόγουστες και, συνήθως, ξενόγλωσσες ή με λατινικούς χαρακτήρες "σύγχρονες" ταμπέλες. 'Εχω δει: "Ispaniko Epiplo", "Lebensmittel" (σε μπακάλικο ακραίας συνοικίας), "Möbel" (σε επιπλάδικο επίσης ακραίας συνοικίας) και άλλα ανοσιουργήματα. Η σημερινή είναι από την Μύτικα Αιτολοακαρνανίας. 'Ενα όμορφο ψαροχώρι με υπέροχη θάλασσα και εκπληκτικά κοντινά νησάκια.

Νερόμυλος

Κάποτε το ψωμί των ανθρώπων πέρναγε μέσα από τον μύλο, με κίνηση που προερχόταν από τη δύναμη του ανέμου ή του τρεχούμενου νερού. Πόσοι έχουμε δει το εσωτερικό ενός νερόμυλου, άραγε; Στην 'Ηπειρο, κοντά στα Αλβανικά σύνορα βρίσκεται η περιοχή "Μπουραζάνι" με παραδείσια τοπία, όπου το νερό αφθονεί και προσφέρει, εκτός από την πλούσια βλάστηση, και κίνηση. Από το νερό, χωρίς να πληρώνει λογαριασμούς στη ΔΕΗ, παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται ο μυλωνάς, για να κάνει το στάρι αλεύρι. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη οι παραδοσιακοί νερόμυλοι. 'Εστω και λίγοι...

Ανώμαλη προσγείωση;

Αυτό το θέαμα το βλέπω αρκετά χρόνια όποτε περνώ από τον εθνικό δρόμο και στο κομμάτι Κατερίνη-Τέμπη. Δεν ξέρω πώς σκέφτηκε ο ιδιοκτήτης σπιτιού-αεροσκάφους (αλήθεια, πού να το βρήκε;). Ο κάτω από το αεροπλάνο όροφος μοιάζει καφετέρια. Λέτε οι πελάτες να έχουν ψευδαισθήσεις ότι ...πετούν;

Χειμώνας...

Το τοπίο από το Πήλιο. Εκεί ο χειμώνας (αλλά και οι άλλες εποχές) έχει το μεγαλείο του! Τα κλαριά, παρ' ότι γυμνά, έχουν μιά δική τους ομορφιά, ιδίως όταν φόντο τους είναι ένας καθαρός ουρανός.

Ο λογαριασμός...

Κόρφος Κορινθίας. Ταβέρνα. Ο λογαριασμός...

Συχνά εισπράττω σχόλια ότι αποφεύγω την ανθρώπινη παρουσία στις φωτογραφίες μου. Ίσως είναι αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι ο λόγος είναι μάλλον το ότι η ανθρώπινη παρουσία δεν είναι εύκολο θέμα για ατάλαντους όπως εγώ. Μερικές φορές, όμως, κάνω εξαιρέσεις στον κανόνα.

Το παιδί ήταν (τότε) περίπου 10 ετών. Βούταγε στη θάλασσα κι έβγαζε περίεργα όντα (μερικά τα έχω φωτογραφίσει και ήδη αναρτήσει εδώ και μήνες). Το αλάτι που στέγνωνε στο πρόσωπό του με εντυπωσίασε και με έκανε να πατήσω το κλείστρο.

Αυτές είναι από την Καρδαμύλη (Η γενική άποψη) και από την Μονεμβασιά (το σπίτι). Αφιερωμένες σε επισκέπτρια που μου ζήτησε να βάλω φωτογραφίες από την Πελοπόνησσο.

Σαν σκύλος...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το ζώο θεωρείται ιδιαίτερα εργατικό. "Εργάζεται σαν σκύλος" λένε για τους μοχθούντες. "Σκυλίσια ζωή" γι αυτούς που βασανίζονται. Σας ορκίζομαι ότι δεν είδα σκύλο να εργάζεται. Γαϊδάρους, μουλάρια, άλογα, βόδια, ναι. Αλλά σκύλους; Ποτέ! Το σκυλί της φωτογραφίας αναπαύεται (μάλλον μετά από σκληρή δουλειά που δεν είδα γιατί δεν ήμουν εκεί..) στο λιμάνι του Λαυρίου.

Οι παπλωματάδες...

Πριν βγουν τα στρώματα με τα ελατήρια ("στρωματέξ" έχει επικρατήσει να λέγονται, από την πρώτη μάρκα που βγήκε) τα στρώματα περιείχαν μπαμπάκι, που ήταν η εξέλιξη από τα αχυρένια της πιο παλιάς και μίζερης εποχής. Το μπαμπάκι έχει, όμως, το ελάττωμα να "κάθεται" και χρειαζόταν κάθε χρόνο ή δύο χρόνια, να το "τινάζουν". Τι σήμαινε αυτό; Υπήρχαν οι παπλωματάδες, όλοι πόντιοι, που χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της φωτογραφίας τίναζαν το μπαμπάκι του στρώματος (και των μαξιλαριών καθώς και των παπλωμάτων) και το έκαναν αφράτο. Μετά ξαναγέμιζαν τα στρώματα και τα μαξιλάρια, τα έραβαν και τα καπιτονάριζαν. Ήταν αφάνταστη η ευχαρίστηση να ξαπλώνεις πάνω σ' ένα φρεσκοτιναγμένο στρώμα (σεξ δεν είχα δοκιμάσει γιατί ήμουν παιδί και τα παιδιά, τότε, δεν την είχαν αυτή τη συνήθεια...). Επίσης ήταν πολύ μεγάλος ο χαβαλές γιατί οι αυλές γέμιζαν μπαμπάκι που πετούσε στον αέρα και τα παιδιά πολύ το διασκέδαζαν (αν δεν υπήρχε αυλή δεν γινόταν τίναγμα!).

Ο επίσημος όρος για τους παπλωματάδες ήταν "Εφαπλωματοποιός". Κι αν δείτε την ταινία "Ο Ψευτοθόδωρος" ή κάπως έτσι, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Παντελή Ζερβό, θα παρατηρήστε ότι ο Ζερβός, ως βουλευτής, μιλάει στη συγκέντρωση των "Εφαπλωματοποιών" καταλήγοντας με την φράση "Διότι ο καυγάς είναι για το πάπλωμα"...

Τη φωτογραφία την έβγαλα στην Κόνιτσα. Το μνημείο έχει σκοπό να τιμήσει αυτό το επάγγελμα και τους ανθρώπους που το εξασκούσαν και που σήμερα έχουν εξαφανιστεί!

Ερήμωση...

Πάλι από τη Λέσβο. Πέραμα. 'Ισως το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο του νησιού. Εδώ βλέπετε την κεντρική πύλη και τη μάντρα εργοστασίου, μάλλον βυρσοδεψίου. Πόσοι άνθρωπο και πόσα αμάξια διάβηκαν αυτή την πύλη! Σήμερα ερειπωμένο περιμένει την "αξιοποίησή" του, ποιός ξέρει πώς, ίσως με τη μορφή ξενυχτάδικου για τους τουρίστες...

Ηλιοβασίλεμα

Καθώς ο χειμώνας πλησιάζει ίσως είναι καλό να διατηρήσουμε την επαφή μας με το καλοκαίρι. Το ηλιοβασίλεμα είναι από τα πιό δημοφιλή θέματα των απανταχού φωτογράφων. Εκατομμύρια ηλοβασιμέματα έχουν φωτογραφηθεί. Εδώ σας δίνω άλλο ένα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις (απλώς εμένα μου αρέσει) από την Ερεσσό της Λέσβου. 'Ετσι, για την διατήρηση της επαφής με τον ήλιο και το καλοκαιράκι!