Συχνά μιά ασήμαντη λεπτομέρεια ενός πράγματος μπορεί να κάνει εντυπωσιακή παρουσία αν απομονωθεί. Εκεί στηρίζεται αυτό που επεκράτησε να λέγεται "μακροφωτογραφία" (περίεργος όρος, μάλλον κακομεταφρασμένος από τα Ελληνικά που ξαναγύρισε στα Ελληνικά με λάθος έννοια. Μάλλον "μικροφωτογραφία" θα έπρεπε να λέγεται). Αυτά είναι σχεδόν εντελώς ξεραμένα φύλλα. Τόπος: Μηλιές του Πηλίου.

Πόρτες...

Σε μέρη ..."εξωτικά" (εννοώ την Ελληνική επαρχία) μου αρέσει να παρατηρώ τις πόρτες, τα παράθυρα, τις σιδεριές στα μπαλκόνια, τα ακροκέραμα, τα φουρούσια και, γενικά, όλα τα οικοδομικά στοιχεία σε παλιά σπίτια. Αυτά που μερακλήδες μαστόροι δούλεψαν με τέχνη και πάρα πολλή υπομονή, μια και δεν είχαν τις σημερινές τεχνικές ευκολίες που παράγουν "βιομηχανική τέχνη"! Στη Λευκίμη της Κέρκυρας (αυτό το μέρος σαν να με σημάδεψε!) φωτογράφησα μερικές πόρτες. Δεν είναι τίποτε το θεαματικό. Κοινές πόρτες είναι αλλά είναι παλιές και ξέροντας ότι αυτό που βλέπεις έγινε με μεράκι και υπομονή τις κάνει πιό όμορφες.

Μπαλκόνι στο ...παρελθόν!

Λευκίμη και πάλι. Αυτές οι μπαλκονόπορτες κάποτε έκλεισαν για πάντα! Κι οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού δεν τις ξανάνοιξαν. Αφήνοντας πίσω μιά ιστορία και μερικά παλιά αντικείμενα. 'Ομως η ζωή είναι παρούσα. Με τη μορφή έστω ενός καχεκτικού αναριχητικού φυτού!

Μια φορά ήταν...

Κάποτε ήταν μιά περήφανη Chevrolette, ποιός ξέρει ποιά χρονιά πρωτοκυκλοφόρησε, τι χρώμα να είχε, πώς ήταν τα καθίσματα και τι κυκλοφοριακές δόξες είχε δει, πόσες ψυχές είχε μεταφέρει και πού. Αν είχε δει άστεγους έρωτες στα καθίσματά της! τώρα είναι ένα ήσυχο ερείπιο σε μιά αυλή ενός επίσης ερειπωμένου σπιτιού, στη Λευκίμη της Κέρκυρας. Κάνει παρέα με μιά συκιά που ίσως ελπίζει να ακούσει κάποτε το μοτέρ της να ετοιμάζεται για ταξίδι!

Ψάρια...

Ψαράς σε χωριό του Πηλίου. Κάθε πρωί, στο ίδιο σημείο, τα καΐκια φέρνουν την ψαριά. Ο κόσμος ξέρει πως το ψάρι είναι φρέσκο και μαζεύεται. 'Ετσι βγαίνει το μεροκάματο. Γραφική και πρωτότυπη φιγούρα ο μουσάτος ψαράς με την μποέμικη αμφίεση...

Πώς μπορώ να ελαττώσω το μέγεθος της φωτογραφίας;

Στο παλιό Blogger όταν έκανες κλικ στη φωτογραφία αυτή εμφανιζόταν σε μεγέθυνση σε όλη την οθόνη αλλά χωρίς να χρειάζεται να ρολάρεις τις μπάρες για να την δεις ολόκληρη. Από την νέα εποχή που αναρτώ, μετά την απομόνωσή μου απο τον Blogger, αυτό άλλαξε. Η φωτογραφία ξεχειλίζει από την οθόνη και πρέπει να κουνάς τις μπάρες για να τη δεις. Μήπως ξέρεις κανείς πώς αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα;

Το δάσος του Πηλίου (όταν μιλάμε για δάσος πρέπει να χτυπάμε και ξύλο, ε;) προσφέρει μοναδικές εικόνες για φωτογράφιση, αρκεί να τύχει να τις δεις. Νομίζω ότι αυτό το ταπεινό φυτό είαν όμορφο. Αποπνέει δροσιά. Γι αυτό και το αποτύπωσα.

Μεταμόρφωση

Οι φωτογραφίες που αναρτώ εδώ συνήθως είναι χωρίς σοβαρές αλλαγές στην επεξεργασία. Ίσως μερικές διορθώσεις στον φωτισμό ή στα χρώματα. Σήμερα ψάχνοντας βρήκα αυτήν την πιο έντονα επεξεργασμένη φωτογραφία. Η σημαντική αλλαγή είναι το φόντο. Είναι από την Σαντορίνη. 'Ηταν απόγευμα και το φόντο ήταν το άγριο βραχώδες τοπίο. Για παιχνίδι αντικατέστησα το φόντο με μαύρο και αυτό που προέκυψε μου άρεσε...

Οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων του μόχθου έχουν μιά ιδιαίτερη φωτογραφική γοητεία. Στα πρόσωπά τους αποτυπώνεται η ζωή τους, κάθε βασανισμένη στιγμή που έζησαν!