Λίγα για μένα...

Μετά από μερικά χρόνια φωτογραφικών αναρτήσεων, σήμερα σκέφτηκα να σας αποκαλύψω μερικές ...ιστορικές πτυχές για μένα και τη φωτογραφία και όχι μόνο. Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει το κείμενο που ακολουθεί, αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο το διαβάζετε μέχρι τέλους. Αν όχι, απλώς περιμένετε την επόμενη φωτογραφία!



Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν ένα «κουτί» Agfa που μου δώρισε ο θείος μου ο Γιώργος όταν ήμουν 8 ετών. 'Επαιρνε φιλμ 120, δηλαδή έβγαζε «πλάκες» 6Χ9 που τυπώνονταν «εξ επαφής» σε χαρτί της ίδιας διάστασης.

Μεγεθυντήρες γι αυτό το φιλμ δεν υπήρχαν τότε και οι (ασπρόμαυρες) τυπωμένες φωτογραφίες δύσκολα «διαβάζονταν» γιατί ήταν πολύ μικρές. Στα φωτογραφεία έκαναν εμφάνιση του φιλμ και στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα κουτί με γυάλινη θαμπή πλάκα επάνω και μια λάμπα μέσα, τύπωναν τις φωτογραφίες. Με επιμονή ζητούσα από τους φωτογράφους να με αφήσουν να παρακολουθήσω τη διαδικασία αυτή. Ο σκοτεινός θάλαμος και η διαδικασία τυπώματος-εμφάνισης με είχε συναρπάσει και αποφάσισα να την επαναλάβω στο σπίτι.

Με κουβέρτες «καρφωμένες» στα παράθυρα ενός δωματίου δημιούργησα σκοτεινό θάλαμο που βέβαια συνάντησε την έντονη αντίδραση της μητέρας μου που δεν είχε φωτογραφικές ανησυχίες. Μετακόμισα το «εργαστήριο» στο μπάνιο όπου ήταν πιο εύκολο να κάνω συσκότιση και είχα και τρεχούμενο νερό, απαραίτητο για το πλύσιμο των φωτογραφιών. Ένα κατάστημα φωτογραφικών ειδών στην Ομόνοια (νομίζω του Κούνιο) μου προμήθευε τα χαρτιά και τα χημικά, που διατηρούσα σε μπουκάλες της μπύρας!

Φυσικά, η «εργασία» μου στο μπάνιο συνάντησε την αντίδραση των μελών της οικογένειας που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τον χώρο αυτό, αλλά εύρισκα «κενά» στα οποία δούλευα πυρετωδώς... ‘Εχω ακόμη δείγματα από αυτά τα τυπώματα! Φιλμ ποτέ δεν προσπάθησα να εμφανίσω, μιά και φοβόμουν ότι ένα λάθος μου θα μπορούσε να καταστρέψει το πολύτιμο αρνητικό!

Αργότερα, ως φοιτητής, δανειζόμουν την Agfa Silette του αείμνηστου θείου μου Γιάννη, που ποτέ δεν μου είπε όχι, (ούτε για το αυτοκίνητό του που στις πρώτες μου εξόδους τράκαρα σφόδρα!).

Άρχισα φωτογραφικά αλλά η φωτογραφία δεν ήταν το μόνο μου ενδιαφέρον. Ούτε και σήμερα είναι το μόνο αλλά έχει απασχολήσει αρκετά μεγάλο μέρος της ερασιτεχνικής μου δραστηριότητας. Επειδή η επικοινωνία ήταν αξονικό ενδιαφέρον μου, σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά, από την εφηβική ηλικία μου ασχολήθηκα με την κατασκευή πομπών. Με μάγευε η ιδέα ότι η φωνή μου μπορούσε να μεταδοθεί σε μεγάλη απόσταση μέσω των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

Αργότερα κατάφερα να πάρω άδεια ραδιοερασιτεχνικού σταθμού ασυρμάτου, όχι για εκπομπή μουσικής αλλά για επικοινωνία με άλλους ραδιοερασιτέχνες από όλον τον κόσμο. Αυτό το «χόμπυ» μου κράτησε πολλά χρόνια αλλά στο τέλος ξεθύμανε, μιά και η σύγχρονη τεχνολογία έβαλε στο περιθώριο και έκανε να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια τις ερασιτεχνικές κατασκευές μου!

Ασχολήθηκα με κάθε είδους μαστόρεμα, και μου άρεσε πάντα η ιδέα της δημιουργίας ή επισκευής συσκευών καθώς και διαφόρων κατασκευών. Φαίνεται ότι είχα κάπιο ταλέντο γιατί σπάνια μου ξέφευγε κάτι... Σημειωτέον ότι ακόμη μαστορεύω με ένα πλήθος από εργαλεία χειρός και ηλεκτρικά που έχω μαζέψει.

Επίσης, ερασιτεχνικά στην αρχή (και αργότερα ημιεπαγγελματικά) ασχολήθηκα με μαθήματα Φυσικής/Χημείας και Αγγλικής και μεταφράσεις από και στην Αγγλική την οποία φαίνεται ότι ξέρω αρκετά καλά. Με ενδιαφέρει και η γλωσσολογία, από την συγκριτική της άποψη και συχνά ερευνώ τις γλωσσικές σχέσεις μεταξύ γλωσσών, αρχαίων και νέων, όχι βέβαια σε επίπεδο Μπαμπινιώτη ή Σαραντάκου, αλλά, πάντως, διασκεδάζω ψάχνοντας.


Τα μουσικά μου γούστα εστιάζονται στην κλασσική, χωρίς να περιφρονώ αξιόλογες μη κλασσικές δημιουργίες. Δεν αντέχω την Pop, Rock, Heavy Metal, wrap κλπ και ιδίως τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας που μου προκαλεί πόνο στο στομάχι. Από Ελληνική μουσική προτιμώ τους "κλασσικούς" (Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Μαρκόπουλο, κ.α.). Η μοντέρνα Ελληνική δεν μου λέει τίποτε. Δεν φταίει αυτή, αλλά εγώ που δεν την καταλαβαίνω. Πριν δυό χρόνια ανακάλυψα την κέλτικη μουσική και τον χορό tap dance που με σαγηνεύει. Αγόρασα όλα τα DVD του Flatley που τα απολαμβάνω σε κάθε ευκαιρία.


Από σπορ είμαι πάτος. Με εξαίρεση το κολύμπι, που κάπως το εξασκώ το καλοκαίρι, κανένα άθλημα δεν μπόρεσε να με τραβήξει. Ιδίως όταν βλέπω πράσινο τάπητα στην TV το χέρι μου πάει αυτομάτως στο κουμπί αλλαγής καναλιού!

Φαίνεται ότι είμαι αυτό που θα έλεγαν πολλοί «ιδιόρυθμος» (στα λατινικά: “sui generis”). Απεχθάνομαι τις συμβατικές και τις καταναγκαστικές καταστάσεις. Δεν έκανα οικογένεια, κυρίως γιατί αυτός ο θεσμός περιέχει πολλές τέτοιες συμβάσεις.

Προτίμησα τη ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Λένε ότι όποιος δεν παντρεύεται πληρώνει το αντίτιμο της ελευθερίας του. Δεν πλήρωσα κανένα αντίτιμο! Πέρασα καλά. Ήμουν (και είμαι) αυτάρκης και δεν χρειαζόμουν σύζυγο-υπηρεσία ούτε κάτι άλλο παρεμφερές. Πάντα είχα σχέσεις που τις κρατούσα στο επίπεδο της επιθυμητής ...στενότητας, χωρίς να παρασύρομαι από "τσιμπήματα" έρωτες και άλλες συναισθηματικές καταστάσεις.

Κάπως έτσι είμαι... :-)