Λιοτριβιό..

Σε μικρή απόσταση από τη Σκιάθο υπάρχει το καταπράσινο ιδιόκτητο νησάκι "Τσουγκριάς". Κάποτε, περί τις αρχές του περασμένου αιώνα ακόμη, υπήρχαν εκεί εγκαταστάσεις αγροτικής εκμετάλλευσης και κτηνοτροφίας των ιδιοκτητών του νησιού. Μιά από αυτές τις εγκαταστάσεις ήταν ένα λιοτριβιό, που λειτουργούσε με ατμομηχανή! Τα απομεινάρια αυτού του λιοτριβιού κάτι άγγιξαν μέσα μου και τα φωτογράφισα. Σας τα παραθέτω...

Στολίδια...

Μερικά θαλασσινά στολίδια...

Η δύναμη της ζωής...

Στου βράχου τη σχισμάδα. Δίπλα στη θάλασσα...

Ανθάκι...

'Ενα μικρό ανθάκι, μόλις 3-5 mm μήκος, φυτρώνει στα βράχια της ακτής "Δικαστικά" του Μαραθώνα. Χρειάστηκαν ένας φακός Macro 100 mm και τρία 'δαχτυλίδια" για να καλύψει όλο το κάδρο...

Συνεχίζω...

Ο ψαράς μόλις είχε γυρίσει από το πρωινό ψάρεμα. Φαίνεται να απολαμβανει κι αυτός τη μαγεία του πρωινού και ήρεμου θαλασσινού τοπίου...

Καλοκαίρι...

Πάλι κόντρα στον χιονιά εγώ! Που ξέρετε, τον Ιούλιο μπορεί να βάζω εικόνες από χιονισμένα βουνά...

Λέσβος. Σίγκρι...

Μόνιμα αντιδραστικός εγώ, αναπολώ τα καλοκαίρια. Από κεί παρμένες και οι φωτογραφίες μου. Μεσούντος του χιονιά! Η διάθεσή μου δεν είναι λεκτική αλλά οπτική. Μέσα από κάποιες δικές μου φωτογραφίες συχνά εκφράζομαι καλλίτερα....

Σεβασμός των Νόμων ή όχι;

Σε πρόσφατη δημοσιογραφική έρευνα περίπου 30% των ερωτηθέντων απάντησε ότι δεν σέβεται τους Νόμους αλλά συμμορφώνεται όταν δεν μπορεί να κάνει άλλως!

Γνωρίζουμε την θέση του φιλοσόφου Σωκράτη σε σχέση με τους Νόμους. Και από τους νομικούς έχει, πολλές φορές, ερευνηθεί το θέμα της εγκυρότητας και της "ποιότητας" των Νόμων αλλά αυτό εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό, ειδικά σε μιά χώρα όπως η Ελλάδα (ίσως και σε άλλες ...αφρικανικές ή τριτοκοσμικές χώρες) με τη γνωστή νομοθετική μεθοδολογία.

Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός (και δεν είμαι) για να αντιληφθείς ότι πάρα πολλοί Νόμοι (ή Π.Δ. ή Υπουργικές Αποφάσεις) γράφονται στο γόνατο ή γράφονται για να εξυπηρετήσουν κομματικά ή ιδιωτικά συμφέροντα "ημετέρων". Είναι "Νόμοι" (με τη γενικότερη έννοια της νομοθετικής πράξης) που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους πολίτες. Οι πολίτες αναμένουν, και δίκαια, ότι οι Νόμοι θα συνάδουν με την ηθική, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί για την κοινή γνώμη και το "περί δικαίοιυ αίσθημα" της κοινωνίας για τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αν ο Νόμος δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά φυσικό είναι να προκαλέσει την περιφρόνησή του από τον Πολίτη. Κι αυτή η περιφρόνηση είναι πολύ επικίνδυνη γιατί προκαλεί την βαθμιαία απαξίωση της έννοιας του Νόμου, ως θεσμού που αποσκοπεί στην καλή λειτουργία της κοινωνίας.

'Ετσι, καταλήγει ο πολίτης να μην σέβεται τους Νόμους, γενικώς, αλλά να επιστρατεύει το δικό του περί δικαίου αίσθημα στις πράξεις του και να παρανομεί όταν νομίζει ότι η προσωπική του ηθική του το επιτρέπει. Και, φυσικά, η έννοια του "παρανόμου" αμβλύνεται και θα καταλήξει να μην έχει την απαξιωτική ποιότητα που υποτίθεται ότι πρέπει να έχει. Φυσικά αναφέρομαι στους πολίτες που έχουν επιλέξει να λειτουργούν στα πλαίσια της δικαιοσύνης και της ηθικής τάξης, ανεξάρτητα από του αν αυτές οι έννοιες εξυπηρετούνται από τη Νομοθεσία. Για τους "άλλους" δεν τίθεται τέτοιο ερώτημα, μιά και οι επιλογές τους είναι συνειδητά άδικες και ανεξάρτητες από την ύπαρξη Νόμων!

Προσωπικά περιφρονώ τους Νόμους που έγραψαν κρετίνοι ή καιροσκόποι "στο γόνατο" ή με φανερή την ωφελιμιστική πρόθεση. Και κάθε πολίτης νομίζω πρέπει το ίδιο να κάνει και να το διαδηλώνει σε κάθε ευκαιρία.

Η Σημειολογία των Ευχών...

Κάθε φορά που έρχονται γιορτές δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για τη προέλευση και την σκοπιμότητα των ευχών. Κι εγώ εύχομαι σε συγγενείς και φίλους και παίρνω ευχές για τις οποίες ευχαριστώ τους ευχόμενους. Τώρα αν θέλουμε να αναλύσουμε αυτό το έθιμο θα βρούμε ότι:

1. Οι ευχές είναι η εκδήλωση καλών αισθημάτων. Λένε, μ’ άλλα λόγια: «εγώ είμαι καλός άνθρωπος και επιθυμώ το καλό σου και την ευτυχία σου». (Δεν ξέρω γιατί πρέπει να τονίζουμε ότι θέλουμε το καλό του άλλου· θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αυτό!).
2. Οι ευχές είναι και μιά ευκαιρία για τους υποκριτές για να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται για την ευτυχία των άλλων ενώ δεν δίνουν δεκαράκι τσακιστό! Πολιτικοί, επιχειρήσεις, οργανισμοί κλπ, στέλνουν πακέτα καρτών με ευχές σε γνωστούς και αγνώστους για να δείξουν ότι τους θυμήθηκαν, τάχα, και ότι επιθυμούν σφόδρα το καλό τους, ενώ στην πραγματικότητα βλαστημούν για το έξοδο και το προσωπικό τους για την αγγαρία της αποστολής... Απλώς κάνουν «δημόσιες σχέσεις»!
3. Είναι μιά ευκαιρία δημόσιας προβολής, όπως η απίθανη, οργανωμένη, τελετή της ...υποβολής ευχών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που στήνεται και όπου παρελαύνουν οι πολιτικοί για να του ευχηθούν και οι κάμερες να τραβάνε! Τι ξεφτίλα!
4. ‘Ολοι γνωρίζουμε ότι οι ευχές δεν μεταβάλλουν την ροή των γεγονότων και καμμία επίδραση δεν ασκούν στην τύχη του αποδέκτη των! Τότε γιατί αυτή η «σπατάλη» λόγων και άλλων πόρων;
5. Οι ευχές έχουν την εμπορική πλευρά τους: Εκατομμύρια κάρτες διακινούνται, τεράστια ποσά ξοδεύονται (και αντίστοιχα εισπράττονται) χιλιάδες άνθρωποι ζουν από τις ευχές που σε τίποτε δεν βελτιώνουν την μοίρα του λαμβάνοντος.
6. Εδώ και κάμποσα χρόνια οι ευχές κατέκτησαν και το διαδίκτυο, με εκατομμύρια ηλεκτρονικές «κάρτες» να ανταλλάσσονται μεταξύ των χρηστών. Εκεί βρίσκουν την ευκαιρία και οι «κακοποιοί» του διαδικτυακού χώρου να περάσουν κακόβουλους κώδικες, spam και pop-ups στον υπολογιστή του ανύποπτου χρήστη. (Συμβουλή: Μην ανοίγετε «κάρτες» στο διαδίκτυο. Πολλές απ’ αυτές υπονομεύουν την ασφάλεια του υπολογιστή σας).

Σκέψεις σκόρπιες. Καμμία πρόταση. Απλώς διαπιστώσεις!

Περί Θρησκείας στην Πολιτική Ζωή

Aκούω πάρα πολλούς, στα ΜΜΕ, να κάνουν δηλώσεις, σχόλια και παρατηρήσεις, αναμιγνύοντας και τον Χριστόδουλο ή άλλα πρόσωπα της Εκκλησίας σε θέματα καθαρώς πολιτικά ή της καθημερινότητάς μας. Και βέβαια, αυτά τα πρόσωπα της εκκλησίας έχουν έντονη την τάση να αναμιγνύονται σε κάθε πολιτικό ή μη θέμα και έχουν «βαρύνουσα» γνώμη επί παντός επιστητού. Αλλά γιατί να τους δίνουν, τα ΜΜΕ, την επιδιωκόμενη δημοσιότητα; Και σταματάει το φτωχό μυαλό μου! Κι αναρωτιέμαι: Τι δουλειά έχει η θρησκεία με όλα τούτα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Τι είναι θρησκεία; Είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα που αναφέρεται σε «οντότητες» και διαδικασίες που δεν είναι αποτέλεσμα γνώσης ή εμπειρίας αλλά στηρίζεται σε υποθέσεις και στοχασμούς περί ενός άλλου κόσμου, προσώπων και πραγμάτων που ποτέ κανείς (οι περισσότεροι από μας, τέλος πάντων) δεν είδε ούτε έχει απτές αποδείξεις για την ύπαρξή τους. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύστημα καθαρά φανταστικό που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για την ύπαρξή του, ενώ δεν μας παρέχουν καμμιά απόδειξη γι αυτήν. Και για μεν τη φιλοσοφική πλευρά, καθώς και για τις περιπλανήσεις του νοός, δεν θα είχα αντίρρηση. Ούτε στην οποιαδήποτε δραστηριότητά του οργανισμού που λέγεται «εκκλησία» για να πείσει (αν μπορεί) για τις θεωρίες του, είτε για να εξασκούν οι «πιστοί» κάποιες δραστηριότητες σχετικές με τα «πιστεύω» τους.

ΟΜΩΣ, τι δουλειά έχει η θρησκεία με τα πολιτικά πράγματα; Τι δουλειά έχουν οι «εκπρόσωποι» του «θείου» να το παίζουν εξουσία και ν’ ανακατεύονται σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας; Ποια είναι τα άτομα αυτά που θεωρούν ότι έχουν αρμοδιότητα να επεμβαίνουν σε κάθε θέμα της ζωής μας. Τι δουλειά έχουν τα φιλοσοφικά «πιστεύω» π.χ. στα αποδεικτικά της ταυτότητας έγγραφα; Δεν αποτελεί πρόκληση, σε μια δημοκρατική κοινωνία όπου η ισοτιμία των πολιτών είναι η πρωταρχική διάταξη του καταστατικού χάρτη της, να υπάρχουν «εκπρόσωποι» αμφισβητουμένων οντοτήτων (γιατί περί αυτών πρόκειται), που ανακατεύονται ξεδιάντροπα σε όλους τους τομείς της ζωής μας και που προσπαθούν να επιβάλουν τις δικές τους θελήσεις στη λειτουργία της πολιτείας; Γιατί να μας απασχολούν, γιατί να καταναλίσκουν τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο, ενέργεια και φαιά ουσία οι εκπρόσωποι του φανταστικού;

Πράγματι, ανακατεύεται το στομάχι μου όταν βλέπω ν’ ασχολούνται τόσοι άνθρωποι με το τι έκανε και τι είπε ο Χριστόδουλος και με τους τσακωμούς και τα μαλλιοτραβήγματα των παπάδων. Αρρωσταίνω να βλέπω τους παπάδες να πρωτοστατούν σε κάθε επίσημη εκδήλωση, σε κάθε παρέλαση, σε κάθε τελετή. Τι ακριβώς είναι οι παπάδες και η εκκλησία, γενικότερα, για να μας απασχολούν τόσο; Γιατί δεν περιορίζονται στις εκκλησίες τους και στα (υποτιθέμενα...) φιλανθρωπικά καθήκοντά τους; Πως φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα να πρωταγωνιστεί το φανταστικό το αόρατο, το ασαφές, το αόριστο, το υπερκόσμιο στην πρακτικά υπαρκτή ζωή μας;

Δεν με απασχολεί αν χαρακτηριστώ με τα γνωστά επίθετα που χρησιμοποιούν οι φανατικοί. Κι εγώ έχω τις φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες μου κι εγώ ερευνώ (και σέβομαι) κάθε είδους πίστη των ανθρώπων αλλά δεν δέχομαι ν’ ανακατεύονται όλα αυτά με τη ζωή μου, με τα πρακτικά (και μη λυόμενα από τις θρησκείες) προβλήματα. Δεν δέχομαι να ασκούν οποιαδήποτε εξουσία επάνω μου ή επιρροή επάνω στην κρατική λειτουργία, δεν δέχομαι να προτείνουν λύσεις των πρακτικών καθημερινών προβλημάτων μου οι εκπρόσωποι του φανταστικού και αόρατου. Δεν δέχομαι να επηρεάζουν τους κρατικούς λειτουργούς, τους πολιτικούς που με κυβερνούν ή τους πολίτες που εκλέγουν τους θεσμικούς άρχοντες.

Τώρα, θα μου αντιταχθεί, ίσως, ότι η θρησκεία αποτελεί παράδοση για το έθνος κι ότι υπάρχει συναισθηματική σχέση ανάμεσα σε (πολλούς) πολίτες και την θρησκεία. Το σέβομαι αυτό αλλά αρνούμαι ότι η παράδοση και η οποιαδήποτε συναισθηματική σχέση θα πρέπει να λειτουργεί εις βάρος των θεσμών και να παρεμβαίνει στη λειτουργία της Πολιτείας.

Κι αν μου αντιταχθεί ότι η θρησκεία διδάσκει την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, λυπάμαι, αλλά στα 2000 χρόνια που το κάνει αυτό απέτυχε οικτρά! Βρίσκω ότι η νόηση και η λογική, στα πλαίσια μιας ανθρωπιστικής παιδείας, περισσότερα επιτυγχάνει, σ’ αυτόν τον τομέα, από τον «φόβο του αοράτου», που είναι η εξουσιατική μέθοδος της θρησκείας.

Τέλος, σε σχέση με το «δημοψήφισμα» που ζήτησε να κάνει η εκκλησία για τις ταυτότητες, θα ήθελα να αντιπαραβάλω το (ενδεχόμενο) αίτημα δημοψηφίσματος για την κατάργηση των φόρων. Θα υπήρχε κανείς που δεν θα ψήφιζε «υπέρ»; Θα είχε νόημα, όμως, η διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος; Τα δημοψηφίσματα δεν είναι για το κάθε τι αλλά μόνο για σημαντικά θέματα στα οποία όλες οι κρινόμενες εκδοχές θα μπορούσαν να σταθούν, αλλά πρέπει να αποφασίσει ο λαός ποια από αυτές επιλέγει. Η εκδοχή της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες δεν στέκει, όσο κι αν φωνάζουν οι φανατικοί. Δεν μπορείς να ξεχωρίζεις τους άθρησκους ή αλλόθρησκους πολίτες και να τους εκθέτεις στις διαθέσεις του κάθε φανατικού κρατικού λειτουργού, ή (πιθανού) δικτάτορα με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. (Ας φανταστούμε την γνωστή φανατική και θρησκόληπτη Κα Ε. Λουκά σε σημαντική δημόσια θέση και τον άθεο ή αλλόθρησκο πολίτη στα ...νύχια της!)

Αυτά σκέφτεται το φτωχό μυαλό μου και πάει να τρελαθεί από τον παραλογισμό που έχει γίνει η νόρμα της ζωής μας, σε τέτοιο βαθμό που να μην προβληματίζει πλέον ούτε και εξαιρετικά λογικούς ανθρώπους.

Δημόσιοι Υπάλληλοι

Καλημέρα σας και Καλή Χρονιά να έχετε.

Είμαι περίεργος αν θα δείτε ποτέ αυτό το blog, χωρίς να σας έχω προσκαλέσει! Δεν ξέρω πώς λειτουργούν αυτές οι σελίδες και τώρα πειραματίζομαι! Για ξεκίνημα θα αναρτήσω ένα κείμενο που εκφράζει τις απόψεις μου για μιά από τις αιτίες της κακοδαιμονίας αυτής της χώρας:


Κράτος και Δημόσιοι Υπάλληλοι


Μερικές σκέψεις για ένα πολύ καίριο ζήτημα, αυτό της κρατικής οντότητας και της επίδρασής της επάνω στη λειτουργία της Ελληνικής κοινωνίας. Πέραν από τις όποιες άλλες επιδράσεις επάνω στην κοινωνία (αλλαγή αξιών, ξένα πρότυπα, υλιστική αντίληψη, κλπ), νομίζω ότι κεφαλαιώδης είναι η έντονα εγωκεντρική αντίληψη και λειτουργία τόσο του κράτους ως πολιτικής εξουσίας, όσο και των ατόμων-δημοσίων υπαλλήλων. Με ένα κράτος-λήσταρχο, αναξιόπιστο, απατεώνα, προαγωγό (μεταφορικά!), με δημοσίους υπαλλήλους αργόμισθους, αδιάφορους, εχθρικούς, τεμπέληδες, νωθρούς, ατομικιστές, κοπανατζήδες, η στάση του μέσου ‘Ελληνα πολίτη που αισθάνεται ότι όλοι αυτοί του πίνουν το αίμα και, επί πλέον, φέρνουν εμπόδια στην οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία ή δραστηριότητα είναι, σίγουρα, αμυντική. Η ανασφάλεια που αισθάνεται ο πολίτης και η προσπάθεια άμυνας οδηγούν στην διάθεση της φοροδιαφυγής (“φοροάμυνας” κατά μια διατύπωση) και την εχθρότητα απέναντι στον δυνάστη-κράτος. Το κράτος είναι ο κοινός εχθρός και ως τέτοιο αισθάνεται ο πολίτης ότι πρέπει να το αντιμετωπίζει. Αυτή η (δικαιολογημένη, άλλωστε) στάση, καθώς και το πλήθος των ηλίθιων, άδικων και φωτογραφικών Νόμων αμβλύνουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και οδηγούν στην γενίκευση ότι «ο Νόμος είναι άδικος», με συνέπεια την αυξανόμενη περιφρόνηση στο Νόμο και στους υπόλοιπους θεσμούς. ‘Ετσι, η ανάγκη για την επιβίωση οδηγεί τους πολίτες σε “αντίσταση” που νομιμοποιείται με το ίδιο αίσθημα που νομιμοποιείται η αντίσταση ενάντια στον οποιοδήποτε εξωτερικό ή εσωτερικό κατακτητή (δικτατορία)! Μήπως εδώ βλέπουμε τη διαιώνιση του μοντέλου της Οθωμανικής κατοχής αλλά με άλλα πρόσωπα, που έχουν, απλώς, Ελληνικά ονόματα και είναι, κατά ταυτότητα, πιστοί της "κρατούσας θρησκείας";


Το γεγονός ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι εκλεγμένες πολύ λίγο επιδρά στην αίσθηση του πολίτη ότι το κράτος είναι δυνάστης. Η περιορισμένη επιλογή, κατά τις εκλογές, μεταξύ του λιονταριού και της τίγρης (ή μερικών φαιδρών ...ζώων) δεν δίνει καμμιά δυνατότητα διαφυγής από το διαιωνιζόμενο καθεστώς καταδυνάστευσης. Στην ουσία έχουμε ένα δίδυμο “πολιτική εξουσία-κρατικοί υπάλληλοι” που έχουν μια αρρωστημένη σχέση και αλληλοεξάρτηση. Η πολιτική εξουσία έχει ανάγκη τους κρατικούς υπαλλήλους, όχι για να εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της κρατικής μηχανής, σε όφελος του πολίτη, αλλά για την επανεκλογή των ατόμων ή του κόμματος που κυβερνά. Από το άλλο μέρος, οι κρατικοί υπάλληλοι χρησιμοποιούν την κρατική μηχανή σαν μοχλό πίεσης για την επίτευξη συντεχνιακού και, πολύ συχνά, ατομικού οφέλους από την πολιτική εξουσία. ‘Έτσι, έχουμε μια κλειστή “ερωτική” σχέση που λειτουργεί ερήμην και σε βάρος του πολίτη-θύματος. 'Όσοι από τους ευσυνείδητους κρατικούς υπαλλήλους προσπαθήσουν να διαφοροποιηθούν απομονώνονται και αποβάλλονται από την κρατική μηχανή, όχι με απόλυση βέβαια αφού αυτή δεν είναι δυνατή, αλλά έμμεσα, με θέση σε αδράνεια: ένα άδειο γραφείο, χωρίς δουλειά και αρμοδιότητες! Ξέρω τρεις τέτοιους ανθρώπους, ο ένας σε υπουργείο οι άλλοι δύο σε ΔΕΚΟ, σύνολο των τριών μισθών περ. €15.000 το μήνα (γιατί είναι και υψηλόβαθμοι).

Βέβαια ξέρω ότι δεν λέγω τίποτε πρωτότυπο. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος και, δυστυχώς, δεν έχω συνταγή γι’ αυτό. Ίσως, η μόνη δυνατότητα είναι η έντονη προσπάθεια (από τα ΜΜΕ) να βοηθηθεί ο πολίτης να συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση. Θα έλεγα ότι χρειάζεται εκστρατεία γι’ αυτό τον σκοπό, μήπως και κάποτε αποφασίσει ο πολίτης να αντιδράσει δυναμικά και μαζικά. ‘Ίσως ακούγεται ουτοπικό, αλλά αν, π.χ. σταματήσουμε να πληρώνουμε φόρους, ρεύμα, νερό τηλέφωνο, ΙΚΑ, κλπ, αν ΟΛΟΙ το κάνουμε, χωρίς εξαιρέσεις, σίγουρα αυτό θα φέρει αποτέλεσμα. Ασφαλώς δεν μπορούν να μας βάλουν όλους στη φυλακή, δεν μπορούν να κόψουν τις παροχές από όλους μας και δεν θα μπορούν να πληρωθούν οι δυνάστες μας χωρίς τα δικά μας χρήματα! Αν αρνηθούμε να πουλήσουμε στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, αν αρνηθούμε να πουλήσουμε αγαθά και υπηρεσίες στους δημόσιους υπαλλήλους, ακόμη και ως άτομα τότε σίγουρα θα έχουμε αποτελέσματα. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σύντομα. Ξέρω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια και θα κατέβουμε πολλά ακόμη σκαλιά αθλιότητας μέχρι η απελπισία να μας φέρει σ’ αυτό το έσχατο σημείο εξαθλίωσης όπου δεν θα έχουμε τίποτε να χάσουμε εκτός από τις ...αλυσίδες μας, γιατί εκεί βλέπω να πηγαίνει το πράγμα.

Είναι μερικές σκέψεις, χωρίς αξίωση άλλη από την επικοινωνία με μερικούς ανθρώπους που γνωρίζω ότι θα με καταλάβουν! Μόλις μου ήρθαν στο νου κάτι graffiti που λένε “Κάτω το κράτος”, “’Οχι στην κρατική δικτατορία”, κάτι οργανώσεις με τίτλο “Αντικρατική Πάλη” “Αντιεξουσιαστικός Στρατός”, κλπ. Μήπως αυτοί έχουν δει πιο μακρυά και ξέρουν τι μας μέλει να συμβεί; Λέω, δηλαδή....

Ομολογώ ότι έχω πολλή αγανάκτηση μέσα μου. ‘Ισως αν ήμουν νέος και πιο τολμηρός να αποφάσιζα να αναλάβω ενεργό δράση αλλά δεν νομίζω ότι με παίρνει. Είμαι κι εγώ ένας ευνουχισμένος έλληνας που μένει μόνο στις σκέψεις και στα λόγια.... Δυστυχώς!