Δημόσιοι Υπάλληλοι

Καλημέρα σας και Καλή Χρονιά να έχετε.

Είμαι περίεργος αν θα δείτε ποτέ αυτό το blog, χωρίς να σας έχω προσκαλέσει! Δεν ξέρω πώς λειτουργούν αυτές οι σελίδες και τώρα πειραματίζομαι! Για ξεκίνημα θα αναρτήσω ένα κείμενο που εκφράζει τις απόψεις μου για μιά από τις αιτίες της κακοδαιμονίας αυτής της χώρας:


Κράτος και Δημόσιοι Υπάλληλοι


Μερικές σκέψεις για ένα πολύ καίριο ζήτημα, αυτό της κρατικής οντότητας και της επίδρασής της επάνω στη λειτουργία της Ελληνικής κοινωνίας. Πέραν από τις όποιες άλλες επιδράσεις επάνω στην κοινωνία (αλλαγή αξιών, ξένα πρότυπα, υλιστική αντίληψη, κλπ), νομίζω ότι κεφαλαιώδης είναι η έντονα εγωκεντρική αντίληψη και λειτουργία τόσο του κράτους ως πολιτικής εξουσίας, όσο και των ατόμων-δημοσίων υπαλλήλων. Με ένα κράτος-λήσταρχο, αναξιόπιστο, απατεώνα, προαγωγό (μεταφορικά!), με δημοσίους υπαλλήλους αργόμισθους, αδιάφορους, εχθρικούς, τεμπέληδες, νωθρούς, ατομικιστές, κοπανατζήδες, η στάση του μέσου ‘Ελληνα πολίτη που αισθάνεται ότι όλοι αυτοί του πίνουν το αίμα και, επί πλέον, φέρνουν εμπόδια στην οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία ή δραστηριότητα είναι, σίγουρα, αμυντική. Η ανασφάλεια που αισθάνεται ο πολίτης και η προσπάθεια άμυνας οδηγούν στην διάθεση της φοροδιαφυγής (“φοροάμυνας” κατά μια διατύπωση) και την εχθρότητα απέναντι στον δυνάστη-κράτος. Το κράτος είναι ο κοινός εχθρός και ως τέτοιο αισθάνεται ο πολίτης ότι πρέπει να το αντιμετωπίζει. Αυτή η (δικαιολογημένη, άλλωστε) στάση, καθώς και το πλήθος των ηλίθιων, άδικων και φωτογραφικών Νόμων αμβλύνουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και οδηγούν στην γενίκευση ότι «ο Νόμος είναι άδικος», με συνέπεια την αυξανόμενη περιφρόνηση στο Νόμο και στους υπόλοιπους θεσμούς. ‘Ετσι, η ανάγκη για την επιβίωση οδηγεί τους πολίτες σε “αντίσταση” που νομιμοποιείται με το ίδιο αίσθημα που νομιμοποιείται η αντίσταση ενάντια στον οποιοδήποτε εξωτερικό ή εσωτερικό κατακτητή (δικτατορία)! Μήπως εδώ βλέπουμε τη διαιώνιση του μοντέλου της Οθωμανικής κατοχής αλλά με άλλα πρόσωπα, που έχουν, απλώς, Ελληνικά ονόματα και είναι, κατά ταυτότητα, πιστοί της "κρατούσας θρησκείας";


Το γεγονός ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι εκλεγμένες πολύ λίγο επιδρά στην αίσθηση του πολίτη ότι το κράτος είναι δυνάστης. Η περιορισμένη επιλογή, κατά τις εκλογές, μεταξύ του λιονταριού και της τίγρης (ή μερικών φαιδρών ...ζώων) δεν δίνει καμμιά δυνατότητα διαφυγής από το διαιωνιζόμενο καθεστώς καταδυνάστευσης. Στην ουσία έχουμε ένα δίδυμο “πολιτική εξουσία-κρατικοί υπάλληλοι” που έχουν μια αρρωστημένη σχέση και αλληλοεξάρτηση. Η πολιτική εξουσία έχει ανάγκη τους κρατικούς υπαλλήλους, όχι για να εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της κρατικής μηχανής, σε όφελος του πολίτη, αλλά για την επανεκλογή των ατόμων ή του κόμματος που κυβερνά. Από το άλλο μέρος, οι κρατικοί υπάλληλοι χρησιμοποιούν την κρατική μηχανή σαν μοχλό πίεσης για την επίτευξη συντεχνιακού και, πολύ συχνά, ατομικού οφέλους από την πολιτική εξουσία. ‘Έτσι, έχουμε μια κλειστή “ερωτική” σχέση που λειτουργεί ερήμην και σε βάρος του πολίτη-θύματος. 'Όσοι από τους ευσυνείδητους κρατικούς υπαλλήλους προσπαθήσουν να διαφοροποιηθούν απομονώνονται και αποβάλλονται από την κρατική μηχανή, όχι με απόλυση βέβαια αφού αυτή δεν είναι δυνατή, αλλά έμμεσα, με θέση σε αδράνεια: ένα άδειο γραφείο, χωρίς δουλειά και αρμοδιότητες! Ξέρω τρεις τέτοιους ανθρώπους, ο ένας σε υπουργείο οι άλλοι δύο σε ΔΕΚΟ, σύνολο των τριών μισθών περ. €15.000 το μήνα (γιατί είναι και υψηλόβαθμοι).

Βέβαια ξέρω ότι δεν λέγω τίποτε πρωτότυπο. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος και, δυστυχώς, δεν έχω συνταγή γι’ αυτό. Ίσως, η μόνη δυνατότητα είναι η έντονη προσπάθεια (από τα ΜΜΕ) να βοηθηθεί ο πολίτης να συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση. Θα έλεγα ότι χρειάζεται εκστρατεία γι’ αυτό τον σκοπό, μήπως και κάποτε αποφασίσει ο πολίτης να αντιδράσει δυναμικά και μαζικά. ‘Ίσως ακούγεται ουτοπικό, αλλά αν, π.χ. σταματήσουμε να πληρώνουμε φόρους, ρεύμα, νερό τηλέφωνο, ΙΚΑ, κλπ, αν ΟΛΟΙ το κάνουμε, χωρίς εξαιρέσεις, σίγουρα αυτό θα φέρει αποτέλεσμα. Ασφαλώς δεν μπορούν να μας βάλουν όλους στη φυλακή, δεν μπορούν να κόψουν τις παροχές από όλους μας και δεν θα μπορούν να πληρωθούν οι δυνάστες μας χωρίς τα δικά μας χρήματα! Αν αρνηθούμε να πουλήσουμε στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, αν αρνηθούμε να πουλήσουμε αγαθά και υπηρεσίες στους δημόσιους υπαλλήλους, ακόμη και ως άτομα τότε σίγουρα θα έχουμε αποτελέσματα. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σύντομα. Ξέρω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια και θα κατέβουμε πολλά ακόμη σκαλιά αθλιότητας μέχρι η απελπισία να μας φέρει σ’ αυτό το έσχατο σημείο εξαθλίωσης όπου δεν θα έχουμε τίποτε να χάσουμε εκτός από τις ...αλυσίδες μας, γιατί εκεί βλέπω να πηγαίνει το πράγμα.

Είναι μερικές σκέψεις, χωρίς αξίωση άλλη από την επικοινωνία με μερικούς ανθρώπους που γνωρίζω ότι θα με καταλάβουν! Μόλις μου ήρθαν στο νου κάτι graffiti που λένε “Κάτω το κράτος”, “’Οχι στην κρατική δικτατορία”, κάτι οργανώσεις με τίτλο “Αντικρατική Πάλη” “Αντιεξουσιαστικός Στρατός”, κλπ. Μήπως αυτοί έχουν δει πιο μακρυά και ξέρουν τι μας μέλει να συμβεί; Λέω, δηλαδή....

Ομολογώ ότι έχω πολλή αγανάκτηση μέσα μου. ‘Ισως αν ήμουν νέος και πιο τολμηρός να αποφάσιζα να αναλάβω ενεργό δράση αλλά δεν νομίζω ότι με παίρνει. Είμαι κι εγώ ένας ευνουχισμένος έλληνας που μένει μόνο στις σκέψεις και στα λόγια.... Δυστυχώς!