Βανέσσα... (Συνέχεια)

Στο προηγούμενο δεν γίνονταν δεκτές περισσότερες φωτο. Συνεχίζω εδώ.

Βανέσσα...

Είναι κόρη της φίλης μου. 'Ενα προικισμένο πλάσμα! 'Ομορφο, όπως βλέπετε, με σπουδές στο Θέατρο Τέχνης. 'Ετσι εξηγείται, ίσως, και η δυνατότητά της να παίρνει διάφορες εκφράσεις με τόση ευκολία. Κάθισε, υπομονετικά, και τη φωτογράφισα σε διάφορες στάσεις και εκφράσεις. Χρησιμοποίησα ένα Studio Flash με Soft Box. Βρήκα το πρόσωπό της εξαιρετικά ενδιαφέρον και γι αυτό σας το δείχνω σε διάφορες φάσεις...

Τελευταία από Μύκονο...

Τίποτε το ιδιαίτερο. Μιά κλασσική νησιώτικη αυλή. Μου άρεσε το κάγκελο της πόρτας και ο λιτός συνδυασμός των χρωμάτων. Λευκό, θαλασσί, το πράσινο του δέντρου, το κόκκινο του γερανιού και μιά στάλα σικλαμέν στη μύτη του πουλιού... Αταίριαστη η πλαστική γλάστρα αλλά την ...ανέχτηκα.

Η 'Αλλη της μορφή...

Ξανά Μύκονος. Σε άλλη όψη: Οι πεδιάδες και οι αγελάδες (βόσκουν στο βάθος, τις βλέπετε;). Φαίνεται ότι, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη κάτοικοι εκεί που δεν ασχολούνται με τον τουρισμό! Μου άρεσε αυτό το σκηνικό. Σας έπηξα από Μύκονο, ε; 'Αλλη μία και τελειώνουμε...

Μύκονος...

Ονειρεύεστε διακοπές; Μήπως ...κοσμοπολίτικες; Εδώ, κοντά είναι η Μύκονος. 'Ομορφη. Είδικά χωρίς τουρισμό! Αμφιλεγόμενο νησί, γενικώς! Και καλά και κακά. Πάντως πολύ όμορφο!

'Ανοιξη...

Αυτή η εικόνα του πράσινου με τις χιλιάδες παπαρούνες πάντα μου άρεσε. Την έβγαλε πριν λίγες μέρες, στη γειτονιά μου. Καμία εικαστική περγαμηνή δεν διεκδικεί....

Σκόρπιες, "γιορτινές" Σκέψεις...

Σήμερα θα κάνω μιά εξομολόγηση. Και θα επιχειρήσω, ακόμη, και μια προσέγγιση του προβλήματος (για μένα πρόβλημα είναι) του πανάρχαιου φαινομένου της θρησκείας. 'Ισως όχι τόσο "επαγγελματική", αλλά δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε της ψυχολογίας ούτε της φιλοσοφίας ούτε της κοινωνιολογίας.... Απλώς, προσπάθειες κάνω να καταλάβω...

Λοιπόν, εμένα αυτές οι μέρες, οι "άγιες" δεν μου λένε απολύτως τίποτε. Πέραν από αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, (που οφείλω να ομολογήσω ότι είναι αρκετά ισχυρές), ούτε το "Πάσχα το Ελληνικό" με συναρπάζει, ούτε το "θείο δράμα" και η αέναη αναπαράστασή του. Αν ο Χριστός ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο (για τούτο έχω πολλές αμφιβολίες κι ας μου το συγχωρήσουν οι πιστοί) και άν υπέστη, για οποιονδήποτε λόγο, αυτό το μαρτύριο λυπάμαι πολύ, όπως λυπάμαι και για οποιοδήποτε πλάσμα υποβάλλεται σε απάνθρωπους βασανισμούς.

Φυσικά είναι σαφές ότι δεν έχω απολύτως καμία σχέση με τη θρησκεία, την "επικρατούσα" είτε με οποιαδήποτε άλλη. Σκέφτομαι, όμως, (και μη με ρωτήσετε "με τι" γιατί είναι μυστικό...) ότι πρέπει να είναι μιά βαθειά ριζωμένη βιολογική ανθρώπιπνη ανάγκη. Και ιδού το σκεπτικό: Οι άνθρωποι ως μονάδες ανέκαθεν αισθάνονταν, και ακόμη αισθάνονται, αδύνατοι και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τους διαφόρους κινδύνους, είτε αυτοί προέρχονται από τη φύση είτε από τους άλλους ανθρώπους. Και αισθάνθηκαν ότι ως ομάδες έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Και δημιουργήθηκαν οι κοινωνικές ομάδες, που αποκτούν διάφορες μορφές και ονόματα. Φαίνεται, όμως, ότι η θρησκεία απεδείχθη ο ισχυρότερος συνδετικός ιστός μεταξύ των ατόμων. Από τη μιά μεριά ο μεταφυσικός φόβος, από την άλλη η εξαιρετικά επιτυχημένη εκμετάλλευσή του από τα ιερατεία προς τον σκοπό του εξουσιασμού των μαζών, έκαναν τις θρησκείες πρωταρχικό κοινό χαρακτηριστικό των ομάδων. Και είναι, αυτός ο ιστός, ίσως ισχυρότερος και από τον εθνικό, μιά και, όπως διαπιστώνουμε, ακόμη και ομοεθνείς μας 'Ελληνες θεωρούνται "εκτός" της ομάδας, αν τυχαίνει να είναι αλλόθρησκοι (μουσουλμάνοι αλλά ακόμη και απλώς χριστιανοί καθολικοί!). Οι θρησκευτικές γιορτές, λοιπόν, είναι τα κομβικά σημεία αυτού του συνδετικού ιστού, χρησιμεύουν στο να ανανεώνουν την σχέση των ατόμων μεταξύ τους. Και επειδή συνεχίζονται για πάρα πολλά χρόνια έφτασαν οι γιορτές και το έθνος να έχουν αποκτήσει κοινά σημεία ταυτότητας (π.χ. Πάσχα Ελληνικό"). Οι απόδημοι, ακόμη και οι μη πιστοί, συσπειρώνονται γύρω από τις Ελληνικές εκκλησίες και, βέβαια, ως "πόλος" συσπείρωσης δεν είναι κακό, δεν θα μπορούσε, όμως, να ήταν μιά Ελληνική βιβλιοθήκη ένας θαυμάσιος πόλος;

Δεν είμαι αντίθετος στις παραδόσεις. Πολλές απ' αυτές είναι όμορφες και πολύ ανθρώπινες. Ο μεγάλος κίνδυνος, όμως, είναι να παρασυρθούμε από τοιυς εξουσιαστές (και εκμεταλλευτές) της θρησκείας: το ιερατείο! Αυτό δεν εξυπηρετεί κανενός είδους συμφέροντα του λαού αλλά της κλειστής ομάδας των κληρικών και, ιδίως, των ανωτέρων κλιμακίων αυτής της κλίκας, όπως γινόταν, άλλωστε, ανέκαθεν. Και μέσα στην προσπάθειά τους να εξουσιάσουν χρησιμοποιούν όλα τα μέσα εκφοβισμού και τρομοκρατίας, όπως μιά επιδέξια δικτατορία. Και, από κάποια άποψη, είναι δικτατορία! Που χρησιμοποιεί όχι τη φυσική αλλά την πνευματική και διανοητική βία. Με τον τρόμο του μεταφυσικού, το αόρατου, του τρομερού, αυτού που, τάχα, "μόνο αυτοί" γνωρίζουν και με το οποίο "επικοινωνούν" καταφέρνουν, με μεγάλη, πράγματι, μαεστρία και επί πολλούς αιώνες, να ελέγχουν μεγάλο μέρος της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. "Ειδήμονες" σε κάθε πεδίο της ζωής μας, έχουν γνώμη για τα πάντα! Ακόμη και προοδευτικοί παραγωγοί της TV και του ραδιοφώνου καλούν τους παπάδες σχεδόν σε κάθε περίπτωση δημόσιου διαλόγου και τους ζητούν τη γνώμη τους...

Και κάτι άλλο που ποτέ δεν κατάλαβα και που το έχω ακούσει χιλιάδες φορές: Τι θα πει αυτό το: "ο Χριστος μας έσωσε με τον σταυρικό του θάνατο"; Δηλαδή πώς ακριβώς μας έσωσε; Και είμαστε σωσμένοι τώρα εμείς όλοι; Και αν ναι από τι;

Σκέψεις σκόρπιες είναι. Δεν θέλω να "χαλάσω" τη γιορταστική διάθεση κανενός. Τους προβληματισμούς μου εκθέτω.

Κοντά, πολύ κοντά...

Περνώ απ' έξω από ένα αγροτόσπιτο του Κορωπιού. Δυό, τρείς και περισσότερες φορές την ημέρα. Είναι σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου. Έβλεπα δύο υπέροχες "σούστες" (αλλοιώς "κάρα"). Απ' αυτές που χρησιμοποιούσαν αντί για τα σημερινά φορτηγάκια (Ελληνικά: pick-up!). Τα σταφύλια με τη σούστα πήγαιναν στο πατητήρι. Με τη σούστα γυρνούσε και ο πλανόδιος μανάβης. Με τη σούστα πήγαινε και η νύφη στην εκκλησία. Παροπλισμένες, με τη μπογιά και τη διακόσμηση να έχει ξεφτίσει. Τις είχα βάλει από καιρό στόχο. Προχτές σταμάτησα και τράβηξα φωτογραφίες! Αναρωτιέμαι πού να βρίσκεται ο καλλιτέχνης που τις διακόσμησε!

Λέσβος...

Είμαστε πάλι στη Αγιάσο. 'Ενα όμορφο, παλιό, μαγαζί κεραμεικών. Χωρίς μοντέρνα υλικά, χωρίς αλουμίνια, χωρίς (απαίσια) φώτα φθορισμού. Μου άρεσε. Ελπίζω και σε σας...

Αγκινάρα...

Κάπως έτσι γίνεται η αγκινάρα όταν ανθίσει. Μου άρεσε το χρώμα που παίρνουν οι στήμονες(;). Και η επίσκεψη του εντόμου που ψάχνει για χυμούς...

Και πάλι χρώματα και πλεούμενα...

"Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά τΤο χούι..." λέει ο λαός και έχει δίκιο: 'Αντε να μου βγάλεις εμένα το χούι με τις βάρκες και τα πλεούμενα, γ ενικώς! Και μετά το σοκολατένιο ιντερλούδιο γυρίζουμε στα ...δικά μας!

Σοκολάτα...

Δεν δικδικούν εικαστικές περγαμηνές. Εκπλήρωση υπόσχεσης στην Morgana είναι... Την επόμενη φορά θα βάλω ...ταραμά για να δω τις αντιδράσεις της!!!

Συνέχεια κόκκινου...

Σε συνέχεια της προηγούμενης φωτογραφίας, από το ίδιο μικρό σκάφος που έκανε συγκοινωνία με το νησάκι της Λίμνης Ιωαννίνων. Το χρώμα, πάλι, στο βάθρο!

Χρώματα...

Αφιερωμένο ειδικά στην Rodia που της αρέσουν τα χρώματα...

Χωριάτικο Καφενείο...

Τα καφενεία του χωριού έχουν μιά δική τους γοητεία. 'Οχι τα αντιπαθητικά "Cafe" αλλά τα παλιά καφενεία, με τον πάγκο-βιτρίνα, τον Ελληνικό καφέ, τα φτηνά σιδερένια (ή, σπάνια, μαρμάρινα) τραπεζάκια, με το γλυκό του κουταλιού, την τράπουλα, το τάβλι, τις φωτογραφίες των προγόνων και την ατμόσφαιρα που, ίσως με λιτή αισθητική, βρίσκεται σε αρμονία με το χρώμα και την ατμόσφαιρα του τόπου. Το καφενείο αυτό είναι από την Αγιάσο της Λέσβου. Κάτι, απροσδιόριστο, σ' αυτό μ' έκανε να φέρω τη μηχανή στο μάτι...

Σοκαριστήκατε;

Συργιάνιζε ανενόχλητος στο σπίτι. Πίσω από τον φούρνο μικροκυμάτων είχε κάνει ολόληρο βουναλάκι από τρίματα ψωμιού που έπαιρνε από την φρυγανιέρα. 'Επρεπε να τον συλλάβω. Η φάκα με λίγο Μετσοβόνε έκανε δουλειά και ο φίλος μου βρέθηκε στο ...κρατητήριο. Στην αρχή λυσούσε να βγει. Τον τάϊσα, τον πότισα και τον φωτογράφισα. Σε λίγες μέρες έμοιαζε να μην έχει και πολύ άγχος να βγει. 'Ετρωγε το τυρί του κρατώντας το με τα δύο "χέρια" του και με παρατηρούσε, όπως έκανα κι εγώ μ' αυτόν (μόνο που δεν είχε φωτογραφική μηχανή για να με απαθανατίσει...). Μετά από μερικές μέρες παρατήρησης πήγα τη φάκα στο βουνό (Πεντέλη) και του άνοιξα την πόρτα. Το πιστεύετε ότι δεν ήθελε να φύγει;

Ρόπτρο. Ποιός θυμάται τον όρο!

Ρόπτρο από πόρτα σπιτιού στο Πάπιγγο. Ο λαϊκός τεχνίτης πάντα πετυχαίνει να συγκινεί με την απλότητα της αισθητικής του!

The sleeping beauty...

Στάφυλος και πάλι. Σκόπελος. Η κοιμωμένη καλονή ρουφά τον Ελληνικό ήλιο αχόρταγα... Χρειάζονται λόγια για να περιγράψεις τι αισθάνεται;

Χωρίς λόγια...

Το παρόν γράφεται ως προσθήκη μετά το αρχικό ποστάρισμα: Το ανέβασμα μαύρου γατιού συνέπεσε με την αποχώρηση του συναδέλφου "μαύρος γάτος", την οποία δεν γνώριζα. Είδα όμως ότι συνέπεσε με το ανέβασμα πολλών μαύρων γατιών στον βλογοχώρο, που είχαν σκοπό να ...πενθήσουν την αποχώρηση. Ζωντανός είναι ο άνθρωπος συντρόφισες!

Ποιός/ά ήταν;

Πριν μερικές μέρες έλαβα e-mail από επισκέπτη ή επισκέπτρια που μου ζητούσε να του/της στείλω το φυλλάδιο σχετικά με τη φωτογραφία. Δεν το έστειλα αμέσως αλλά το ανέβαλα για την επομένη γιατί ...νύσταζα! Κατά λάθος έσβυσα το e-mail και τώρα δεν ξέρω πού να το στείλω. Ζητώ συγνώμη από τον/την επισκέπτη/ρια και παρακαλώ να μου ξαναστείλει το μήνυμα.

Αυτή προτίμησε το νερό...

Κι άλλη μιά απόμαχη βάρκα. Στον Μύτικα της Αιτολοακαρνανίας. Γραφικό χωριό, με υπέροχα θαλασσινά τοπία. Η βάρκα αυτή μέσα στο λιμάνι. Μαζί με τις "ζωντανές" βάρκες, τα καΐκια και τα σκάφη αναψυχής. Για να θυμίζει τη νομοτέλεια της φύσης!

'Ηταν κάποτε...

'Ηταν κάποτε πλεούμενο. Μιά ψαρόβαρκα. Ποιός ξέρει πόσες φουρτούνες είχε συναντήσει στα ταξείδια της, πόσα κιλά ψάρια δώσανε το μεροκάματο στον ψαρά! Ποιός ξέρει που να βρίσκεται ο ψαράς τώρα, καλή του ώρα! Η βάρκα βρίσκεται στη στεριά, κοντά στην Αγία Μαρίνα του Μαραθώνα. ..

Σταφίδα

Η σουλτανίνα, αυτή η γλυκειά λιχουδιά που, για πολλές γενιές, ήταν το γλυκό του φτωχού, η συντροφιά του φαντάρου που κρύωνε στη σκοπιά ή πολέμαγε στα Αλβανικά βουνά, η γευστική προσθήκη σε γλυκά αλλά και σε φαγητά, ετοιμάζεται ρουφώντας, απλωμένη, τον Κρητικό ήλιο. Το κάδρο γέμισε γλυκειά γεύση!

Παπιά για μετατροπή σε γατιά...

Αυτά τα παπιά παρακαλώ την Αn-Lu να μου τα μετατρέψει σε γατιά. Ξέρει αυτή τον τρόπο. Το έχει κάνει, αντίστροφα, με δική της φωτογραφία...

1η Απριλίου

Αφιέρωμα στον ανοιξιάτικο Απρίλη. Ρουφήξτε το άρωμα των αγριολούλουδων... Φυτρωμένα πάνω σ' έναν βράχο δίπλα στη θάλασσα!