Search This Blog

Saturday, July 24, 2010

Κρήτη #5

Τα βότσαλα διατηρούν μια ανυπέρβλητη γοητεία. Το κύμα τα στρογγύλεψε δουλεύοντας χιλιάδες χρόνια για να σπάσει τις αιχμές και τις γωνίες. Φιλικά στο γυμνόποδο περπάτημα, βελούδινα στην αφή. Χρώματα και σχήματα!

6 comments:

ανέμη said...

Η περιγραφή σου πιο αληθινή κι απ'την εικόνα....

Anonymous said...

Να γιατί μου αρέσουν οι παραλίες της Σαμοθράκης: σχεδόν όλες έχουν αντί για άμμο βότσαλα! Όμως στους περισσότερους δεν αρέσει καθόλου...

Margo said...

Με το ταξίδι σου στην Κρήτη μας έφερες θησαυρούς!
Όλες οι φωτογραφίες καταπληκτικές Λάτρεψα αυτή με το χωριάτικο σπίτι, την εργάτρια και τα δίχτυα!!!
Να υποθέσω πως θα έχει και συνέχεια;
Καλημέρα!

~reflection~ said...

Με σαγηνεύει η υγρασία που ντύνει την επιφάνειά τους...
Εκεί χανομαι... στη ολισθηρότητα της αφής..

Καλημέρα...

Epicuros said...

@ανέμη: Ευχαριστώ. 'Ετσι το νοιώθω το βότσαλο. Αντιπαθώ την αδιάκριτη άμμο, που παρά τη ...γυναικεία της τρυφεράδα, τρυπώνει σε κάθε τι που την αγγίζει... Το βότσαλο το νοιώθω πιο τίμιο και καθαρό. Σε κάνει να βλέπεις και τον βυθό σαν μέσα από γυαλί.

@bambola nera: Μία είναι η παραλία της Σαμοθράκης, απ' ότι θυμάμαι, με μαύρο βότσαλο. Η άλλη είναι αμουδερή. Κι οι δύο στα νότια μέρη (που φτάνει δρόμος). Οι άλλες, στον βορειά, είναι γεμάτες από χοντρές πέτρες, που αν και στρογγυλεμένες, είναι πολύ μεγάλες για να μπορείς να περπατήσεις πάνω τους. Υπάρχει και μία στα δυτικά του νησιού με σχετικά μικρά βότσλα. (Την έχω γυρίσει τη Σαμοθράκη. Υπέροχο νησί!)

@Margo: Δεν ξέρω αν είναι θησαυροί. έφερα ό,τι μου χτύπησε στο μάτι. Προσωπική ιστορία η φωτογραφία.

@kakia p: Και στεγνά όμορφα είναι. Βελούδινα. Βρεμένα πιο ζωντανά!

An-Lu said...

Ομορφα!