Search This Blog

Thursday, January 05, 2006

Περί Θρησκείας στην Πολιτική Ζωή

Aκούω πάρα πολλούς, στα ΜΜΕ, να κάνουν δηλώσεις, σχόλια και παρατηρήσεις, αναμιγνύοντας και τον Χριστόδουλο ή άλλα πρόσωπα της Εκκλησίας σε θέματα καθαρώς πολιτικά ή της καθημερινότητάς μας. Και βέβαια, αυτά τα πρόσωπα της εκκλησίας έχουν έντονη την τάση να αναμιγνύονται σε κάθε πολιτικό ή μη θέμα και έχουν «βαρύνουσα» γνώμη επί παντός επιστητού. Αλλά γιατί να τους δίνουν, τα ΜΜΕ, την επιδιωκόμενη δημοσιότητα; Και σταματάει το φτωχό μυαλό μου! Κι αναρωτιέμαι: Τι δουλειά έχει η θρησκεία με όλα τούτα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Τι είναι θρησκεία; Είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα που αναφέρεται σε «οντότητες» και διαδικασίες που δεν είναι αποτέλεσμα γνώσης ή εμπειρίας αλλά στηρίζεται σε υποθέσεις και στοχασμούς περί ενός άλλου κόσμου, προσώπων και πραγμάτων που ποτέ κανείς (οι περισσότεροι από μας, τέλος πάντων) δεν είδε ούτε έχει απτές αποδείξεις για την ύπαρξή τους. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύστημα καθαρά φανταστικό που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για την ύπαρξή του, ενώ δεν μας παρέχουν καμμιά απόδειξη γι αυτήν. Και για μεν τη φιλοσοφική πλευρά, καθώς και για τις περιπλανήσεις του νοός, δεν θα είχα αντίρρηση. Ούτε στην οποιαδήποτε δραστηριότητά του οργανισμού που λέγεται «εκκλησία» για να πείσει (αν μπορεί) για τις θεωρίες του, είτε για να εξασκούν οι «πιστοί» κάποιες δραστηριότητες σχετικές με τα «πιστεύω» τους.

ΟΜΩΣ, τι δουλειά έχει η θρησκεία με τα πολιτικά πράγματα; Τι δουλειά έχουν οι «εκπρόσωποι» του «θείου» να το παίζουν εξουσία και ν’ ανακατεύονται σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας; Ποια είναι τα άτομα αυτά που θεωρούν ότι έχουν αρμοδιότητα να επεμβαίνουν σε κάθε θέμα της ζωής μας. Τι δουλειά έχουν τα φιλοσοφικά «πιστεύω» π.χ. στα αποδεικτικά της ταυτότητας έγγραφα; Δεν αποτελεί πρόκληση, σε μια δημοκρατική κοινωνία όπου η ισοτιμία των πολιτών είναι η πρωταρχική διάταξη του καταστατικού χάρτη της, να υπάρχουν «εκπρόσωποι» αμφισβητουμένων οντοτήτων (γιατί περί αυτών πρόκειται), που ανακατεύονται ξεδιάντροπα σε όλους τους τομείς της ζωής μας και που προσπαθούν να επιβάλουν τις δικές τους θελήσεις στη λειτουργία της πολιτείας; Γιατί να μας απασχολούν, γιατί να καταναλίσκουν τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο, ενέργεια και φαιά ουσία οι εκπρόσωποι του φανταστικού;

Πράγματι, ανακατεύεται το στομάχι μου όταν βλέπω ν’ ασχολούνται τόσοι άνθρωποι με το τι έκανε και τι είπε ο Χριστόδουλος και με τους τσακωμούς και τα μαλλιοτραβήγματα των παπάδων. Αρρωσταίνω να βλέπω τους παπάδες να πρωτοστατούν σε κάθε επίσημη εκδήλωση, σε κάθε παρέλαση, σε κάθε τελετή. Τι ακριβώς είναι οι παπάδες και η εκκλησία, γενικότερα, για να μας απασχολούν τόσο; Γιατί δεν περιορίζονται στις εκκλησίες τους και στα (υποτιθέμενα...) φιλανθρωπικά καθήκοντά τους; Πως φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα να πρωταγωνιστεί το φανταστικό το αόρατο, το ασαφές, το αόριστο, το υπερκόσμιο στην πρακτικά υπαρκτή ζωή μας;

Δεν με απασχολεί αν χαρακτηριστώ με τα γνωστά επίθετα που χρησιμοποιούν οι φανατικοί. Κι εγώ έχω τις φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες μου κι εγώ ερευνώ (και σέβομαι) κάθε είδους πίστη των ανθρώπων αλλά δεν δέχομαι ν’ ανακατεύονται όλα αυτά με τη ζωή μου, με τα πρακτικά (και μη λυόμενα από τις θρησκείες) προβλήματα. Δεν δέχομαι να ασκούν οποιαδήποτε εξουσία επάνω μου ή επιρροή επάνω στην κρατική λειτουργία, δεν δέχομαι να προτείνουν λύσεις των πρακτικών καθημερινών προβλημάτων μου οι εκπρόσωποι του φανταστικού και αόρατου. Δεν δέχομαι να επηρεάζουν τους κρατικούς λειτουργούς, τους πολιτικούς που με κυβερνούν ή τους πολίτες που εκλέγουν τους θεσμικούς άρχοντες.

Τώρα, θα μου αντιταχθεί, ίσως, ότι η θρησκεία αποτελεί παράδοση για το έθνος κι ότι υπάρχει συναισθηματική σχέση ανάμεσα σε (πολλούς) πολίτες και την θρησκεία. Το σέβομαι αυτό αλλά αρνούμαι ότι η παράδοση και η οποιαδήποτε συναισθηματική σχέση θα πρέπει να λειτουργεί εις βάρος των θεσμών και να παρεμβαίνει στη λειτουργία της Πολιτείας.

Κι αν μου αντιταχθεί ότι η θρησκεία διδάσκει την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, λυπάμαι, αλλά στα 2000 χρόνια που το κάνει αυτό απέτυχε οικτρά! Βρίσκω ότι η νόηση και η λογική, στα πλαίσια μιας ανθρωπιστικής παιδείας, περισσότερα επιτυγχάνει, σ’ αυτόν τον τομέα, από τον «φόβο του αοράτου», που είναι η εξουσιατική μέθοδος της θρησκείας.

Τέλος, σε σχέση με το «δημοψήφισμα» που ζήτησε να κάνει η εκκλησία για τις ταυτότητες, θα ήθελα να αντιπαραβάλω το (ενδεχόμενο) αίτημα δημοψηφίσματος για την κατάργηση των φόρων. Θα υπήρχε κανείς που δεν θα ψήφιζε «υπέρ»; Θα είχε νόημα, όμως, η διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος; Τα δημοψηφίσματα δεν είναι για το κάθε τι αλλά μόνο για σημαντικά θέματα στα οποία όλες οι κρινόμενες εκδοχές θα μπορούσαν να σταθούν, αλλά πρέπει να αποφασίσει ο λαός ποια από αυτές επιλέγει. Η εκδοχή της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες δεν στέκει, όσο κι αν φωνάζουν οι φανατικοί. Δεν μπορείς να ξεχωρίζεις τους άθρησκους ή αλλόθρησκους πολίτες και να τους εκθέτεις στις διαθέσεις του κάθε φανατικού κρατικού λειτουργού, ή (πιθανού) δικτάτορα με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. (Ας φανταστούμε την γνωστή φανατική και θρησκόληπτη Κα Ε. Λουκά σε σημαντική δημόσια θέση και τον άθεο ή αλλόθρησκο πολίτη στα ...νύχια της!)

Αυτά σκέφτεται το φτωχό μυαλό μου και πάει να τρελαθεί από τον παραλογισμό που έχει γίνει η νόρμα της ζωής μας, σε τέτοιο βαθμό που να μην προβληματίζει πλέον ούτε και εξαιρετικά λογικούς ανθρώπους.

10 comments:

Rodia said...

Μην απελπίζεσαι Επίκουρε:-)
Η ζωή βρίσκει το δρόμο της έτσι κι αλλιώς!

..όλα αυτά φαινόμενα των καιρών είναι..

Epicuros said...

Ροδία δεν το βλέπω αυτό. Μάλλον ...οπισθοδρομεί η ζωή μας!

Αυτό που λες Πάνο συμβαίνει ήδη με πολλούς αξιόλογους δημιουργούς που το έργο τους εμφανίζεται στα ΜΜΕ. Και γινόταν πάντα από αξιόλογους ανθρώπους όπως, π.χ. τον Λασκαράτο, τον άθεο και εξέχοντα σατιρικό και πανέξυπνο συγγραφέα. 'Ομως φαίνεται ότι ο μεταφυσικός φόβος του λαού, αφ'
ενός και ο "εκλογικός" φόβος των "αρχόντων" μας δεν επέτρεψαν την διευθέτηση αυτού του προβλήματος (γιατί περί προβλήματος πρόκειται και πολύ σημαντικού). Οι παππάδες εξακολουθούν να κρατούν τις θέσεις τους και να ασκούν την εξουσία τους, εις πείσμα της τεχνολογική προόδου και της ανόδου του διαννοητικού επιπέδου του λαού. Δυστυχώς!

Rodia said...

Εντύπωση μου κάνει η στροφή των νέων προς τη θρησκεία ή τουλάχιστον αυτό που προβάλλουν τα ΜΜΕ και μας δίνεται αυτή η εντύπωση.
Οταν υπάρχει εδώ και τόσα χρόνια π.χ. ο πολιτικός γάμος, γιατί οι νέοι προτιμούν το θρησκευτικό;
Γιατί σταυροκοπιούνται αυτά τα γελαστά και ζουμερά κοριτσάκια τόσο πολύ μπροστά στις κάμερες;
Γιατί το χρυσό σταυρουδάκι είναι απαραίτητο αξεσουάρ των διαφόρων -νεαρών επίσης- "λαϊκών" καλλιτεχνών;
Εχω τη γνώμη ότι πέρασε το τάϊμινγκ του παραμερισμού των παπάδων και χρειάζεται να περιμένουμε το επόμενο...

..έτσι κι αλλιώς, οι καιροί αλλάζουν..

Epicuros said...

'Εχεις δίκιο Ροδία, το έχω προσέξει. Εγώ ανήκω στη γενιά που έκανε την επανάστασή της εναντίον στη συντήρηση τη δεκαετία του 70! Θυμάμαι, π.χ. τότε που όλες οι παραλίες ήταν γεμάτες με γυμνούς κολυμβητές. Τώρα βλέπεις σε μιά έρημη και απομονωμένη παραλία ένα νέο ζευγάρι μόνο του και φοράνε τα μαγιουδάκια τους! Και ο πολιτικός γάμος ήταν μιά χίμαιρα! Αφού και ο θεσμοθέτης του μακαρίτης Α.Π. (γνωστός και ως "σιδερένιος") παντρεύτηκε την αεροσυνοδό του με παππά! Δεν μπορώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο, δυστυχώς. 'Ισως είναι οι επιροές από τους πολιτικούς. Βλέπεις κανέναν να έχει απαρνηθεί τη θρησκεία και τους παππάδες; 'Ολοι τους, ακόμη και το ΚΚΕ σιωππηλά, ευθυγραμμίζονται με τις θρησκευτικές διαδικασίες! Φοβούνται μην χάσουν ψήφους από τις θρησκόληπτες γιαγιάδες, βλέπεις!

raffinata said...

αχ, εδώ και 15 μέρες προσπαθώ να γράψω μιά εργασία περί της επίδρασης της θρησκείας στη βυζαντινή αυτοκρατορία... το τι έχω διαβάσει δε λέγεται... (και το βυζάντιο δεν είναι από τις αγαπημένες μου ιστορικές εποχές, προτιμώ την αρχαία κλασική Ελλάδα).
1000 χρόνια κυβερνούσε "επίσημα" τότε η εκκλησία, κι άλλα τόσα "ανεπίσημα" από τότε!!!
Αυτά τα δύο - πολιτική/θρησκεία -τελικά πάνε αντάμα, τρέφονται από τα μυαλά μας και θεριεύουν

Epicuros said...

Δύσκολο το θέμα σου! Από ποιά πλευρά να το δεις; Η θρησκεία επέδρασε στην πολιτική ή πολιτική χρησιμποποίησε τη θρησκεία για να χειραγωγήσει τους βυζαντινούς πολίτες; Πραγματικά ενδιαφέρον το θέμα και ίσως μας διαφωτίσει η εργασία σου στο πως καταλήξαμε να είμαστε ένα θεοκρατικό κράτος!

Rodia said...

--Χμμμ.. θεούσες γιαγιάδες.. αυξάνεται και ο Μ.Ο. ζωής.. ;-)

--Πάντως, ό κλήρος χρησιμοποιησε τα γνωστά μέσα της εξουσίας για να γίνει εξουσία.

--ραφινάτα, δεν επέδρασε η θρησκεία στη βυζαντινή αυτοκρατορία, ΗΤΑΝ η ίδια η αυτοκρατορία, αν και δεν ταυτιζόταν ο θρησκευτικός αρχηγός με τον αυτοκράτορα.. Ισως να υπήρχε ακόμα το Βυζάντιο αν συνέβαινε αυτό.. Αν λάβουμε υπόψη επίσης ότι η βασίλισσα της Μ. Βρεταννίας είναι αρχηγός της εκκλησίας!

--ΣΗΜ. Ξαναμπήκα για να δω τον αριθμό των σχολίων στο κείμενό σου, που δεν υπολείπεται άλλων σχετικών με το θέμα κειμένων.
χεχε..

Φειδίας said...

Και βέβαια, αυτά τα πρόσωπα της εκκλησίας έχουν έντονη την τάση να αναμιγνύονται σε κάθε πολιτικό ή μη θέμα και έχουν «βαρύνουσα» γνώμη επί παντός επιστητού.

Δὲν καταλαβαίνω τὴν ἀπορία σας. Ἐδῶ ἔχετε γνώμη καὶ ἀναμειγνύεστε ἐσεῖς, ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀκόμη καὶ ὁ μέσος καταναλωτὴς τοῦ ΡεMall· δὲν θὰ ἔχει πολιτικὴ συνείδηση ὁ βιώνων τὴν μεταφυσικὴ ἀγωνία;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Τι είναι θρησκεία; Είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα που αναφέρεται σε «οντότητες» και διαδικασίες που δεν είναι αποτέλεσμα γνώσης ή εμπειρίας αλλά στηρίζεται σε υποθέσεις και στοχασμούς περί ενός άλλου κόσμου, προσώπων και πραγμάτων που ποτέ κανείς (οι περισσότεροι από μας, τέλος πάντων) δεν είδε ούτε έχει απτές αποδείξεις για την ύπαρξή τους.

Ὁ ὁρισμός σας εἶναι θλιβερὰ ἐπιφανειακὸς, ἀπίστευτα ἐπιφανειακὸς γιὰ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου τουλάχιστον οἱ φωτογραφίες δηλώνουν μία κάποια εὐαισθησία καὶ κάποιες στοιχειώδεις νοητικὲς λειτουργίες...

Ὁλόκληρη τὴν θρησκευτικὴ καὶ φιλοσοφικὴ παράδοση, ὅλων τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐποχῶν, ἄσκηση βίου, πολιτισμικὴ παράδοση καὶ ἀξίες, δρόμο ἐπίπονο, χωρὶς τέλος, καὶ ἀγώνα γιὰ τὴν νοηματοδότηση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς, ἐσεῖς λέτε «κάποιοι ἔχουν παραισθήσεις και βλέπουν φαντάσματα»! Τὶ νὰ πεῖ κανείς. Θλιβερό.

Ὅταν μὲ αὐτὲς τὶς παρωπίδες, τὸν φανατισμό, τὴν αὐτοτύφλωση ξεκινᾶτε, εἶναι περιττὸ νὰ σχολιάσουμε ὀτιδήποτε ἄλλο...

Πράγματι, ανακατεύεται το στομάχι μου όταν βλέπω ν’ ασχολούνται τόσοι άνθρωποι με το τι έκανε και τι είπε ο Χριστόδουλος

Ἐμένα τὸ στομάχι μου ἀνακατεύεται μὲ τους Κουναλάκηδες, τοὺς Μπίστηδες καὶ τοὺς Σηφουνάκηδες, τους BravoYorgo καὶ Diamantopoulou, τοὺς κάθε θλιβεροὺς ξενόδουλους, εὐρωλιγούρηδες ὀσφυοκάμπτες, ἀφελληνισμένους γραικύλους καὶ χαμερπὴ φερέφωνα τῆς ψευτοπροοδευτικῆς διανόησης, ἀπὸ τους ΜουζελοΛιακοΦραγκουδακοΔημοΠρετεντεροΣωμερίτηδες μέχρι τοὺς γενίτσαρους Δημητράδες και τοὺς πράκτορες Νακρατζάδες. Ναί, μοῦ ἀνακατεύεται τό στομάχι ὅταν ὅλοι αὐτοὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (καὶ τὸ κάνουν συνέχεια, διότι εἶναι ἕνα καρφί στὸ μάτι τους, τὶ νὰ κάνουμε!), μοῦ ἀνακατεύεται τὸ στομάχι γενικῶς ὅταν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν Ἑλλάδα, τὴν ὁποῖα θανάσιμα μισοῦν, μοῦ ἀνακατεύεται τὸ στομάχι ὅταν βλέπω αὐτὴν τὴν ἀφελληνισμένη, γλοιώδη, διαπλεκόμενη πολιτικο-οικονομικὴ λέπρα νὰ κατατρώει τὶς σάρκες τῆς πατρίδας μας.

Αρρωσταίνω να βλέπω τους παπάδες να πρωτοστατούν σε κάθε επίσημη εκδήλωση, σε κάθε παρέλαση, σε κάθε τελετή.

Πρόβλημά σας. Ἔτσι κάνουμε οἱ Ἕλληνες, ἐδῶ καὶ τέσσερις χιλιάδες χρόνια, τουλάχιστον. Ἡ Πατρίδα μας και τὸ Γένος μας εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ ἀπὸ τὴν ἐποχή τοῦ Δευκαλίωνος· δὲν εἶναι ἀπλῶς ἐταιρεία ἀτομικῶν οίκονομικῶν συμφερόντων ὁ κοινὸς πολιτικός μας βίος, ἡ ἱστορία καὶ παράδοση τοῦ Γένους μας. Τὶ νὰ κάνουμε, αὐτὴ εἶναι ἡ νοηματοδότηση τοῦ βίου μας.

Δεν με απασχολεί αν χαρακτηριστώ με τα γνωστά επίθετα που χρησιμοποιούν οι φανατικοί.

Λυποῦμαι, ἀλλὰ ὁ φανατικὸς καὶ παρωπιδικός, στὸν ἀντικληρικαλισμό του, ἐδῶ μέσα, δὲν εἶστε παρὰ μόνον ἐσεῖς.

Κι εγώ έχω τις φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες μου κι εγώ ερευνώ (και σέβομαι) κάθε είδους πίστη των ανθρώπων

Δὲν σᾶς φαίνεται, εἰδικῶς ὅταν τὰ λοιδωρεῖτε ὅλα αὐτὰ γελοιωδῶς, μὲ τὸ σχῆμα «παραισθήσεις τρελῶν ποὺ βλέπουν φαντάσματα».

αλλά δεν δέχομαι ν’ ανακατεύονται όλα αυτά με τη ζωή μου

«Ἔχω φιλοσοφικὲς ἀνησυχίες, ἀλλὰ δὲν ἔχουν σχέση οἱ φιλοσοφικές μου ἀνησυχίες μὲ τὴν ζωή μου.» Τὶ ἄλλο θὰ ἀκούσουμε! Καταλαβαίνετε ὅτι παραλογίζεσθε;

Κι αν μου αντιταχθεί ότι η θρησκεία διδάσκει την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, λυπάμαι, αλλά στα 2000 χρόνια που το κάνει αυτό απέτυχε οικτρά! Βρίσκω ότι η νόηση και η λογική, στα πλαίσια μιας ανθρωπιστικής παιδείας, περισσότερα επιτυγχάνει, σ’ αυτόν τον τομέα, από τον «φόβο του αοράτου», που είναι η εξουσιατική μέθοδος της θρησκείας.

'Ενῶ π.χ. ὁ ἄθεος κομμουνισμὸς ἤ ὁ ἄθεος καπιταλισμός, εἴδαμε τὶ ἀνθρωπιά καὶ ἄνακούφιση μᾶς προσέφεραν.

Τέλος, σε σχέση με το «δημοψήφισμα» που ζήτησε να κάνει η εκκλησία για τις ταυτότητες, θα ήθελα να αντιπαραβάλω το (ενδεχόμενο) αίτημα δημοψηφίσματος για την κατάργηση των φόρων. Θα υπήρχε κανείς που δεν θα ψήφιζε «υπέρ»; Θα είχε νόημα, όμως, η διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος;

Στερεῖστε, βλέπω, καὶ δημοκρατικῆς συνειδήσεως. Ὁ λαὸς εἶναι ἀρκετὰ ὤριμος (καὶ πάντως μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ τεθεῖ πρὸ τῶν εῦθυνῶν του, ὤστε ἐξ ἀνάγκης νὰ συμπεριφερθρῖ ὤριμα) γιὰ νὰ ἀποφασίσει. Ἐὰν δὲν θέλει νὰ εἶναι ὤριμος, δικαιοῦται καὶ νὰ αὐτοκτονήσει ἀκόμη.

(Ας φανταστούμε την γνωστή φανατική και θρησκόληπτη Κα Ε. Λουκά σε σημαντική δημόσια θέση και τον άθεο ή αλλόθρησκο πολίτη στα ...νύχια της!)

Ἐδῶ ἐγὼ φαντάζομαι ἐσᾶς καὶ τὸν Κουναλάκη στὴν ἐξουσία (τὴν ὁποῖα ἐξουσία ἤδη κατέχετε) καὶ τὴν Ἑλλάδα στὰ νύχια σας καὶ τρέμω.

Φειδίας said...

δεν επέδρασε η θρησκεία στη βυζαντινή αυτοκρατορία, ΗΤΑΝ η ίδια η αυτοκρατορία, αν και δεν ταυτιζόταν ο θρησκευτικός αρχηγός με τον αυτοκράτορα.. Ισως να υπήρχε ακόμα το Βυζάντιο αν συνέβαινε αυτό.. Αν λάβουμε υπόψη επίσης ότι η βασίλισσα της Μ. Βρεταννίας είναι αρχηγός της εκκλησίας!

Ἤμαρτον! Μιλοῦμε γιὰ τὴν μακροβιώτερη αὐτοκρατορία, μιάμισυ χιλιετία τὸ γεωπολιτικὸ καὶ πολιτισμικό κέντρο καὶ φάρος τῆς οἰκουμένης, τὸ οὐράνιο βασίλειο ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ θαύμαζαν οἱ λαοὶ ἀπὸ κάθε γωνιά τοῦ κόσμου, καὶ μᾶς λέτε ὅτι διήρκεσε... λίγο, λόγῳ τῆς θρησκείας! Δὲν μᾶς λέτε ἐὰν θὰ εἶχε ὑπάρξει κἄν, εἰδάλλως! Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ θρησκεῖα αὐτὴ υἰοθετήθηκε. Καί, φυσικά, δὲν φταίει τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ἡ ἀλλαγὴ τῶν γεωπολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν συνθηκῶν, ἡ μοιραία ἀκμὴ καὶ παρακμή, ἀλλὰ καὶ οἱ ὀρδὲς τῶν βαρβάρων φράγκων, γότθων, τευτόνων, οὔννων, νορμανδῶν, ἐνετῶν καὶ ἀχρείων σταυροφόρων, περσῶν, ἀράβων καὶ σαρακηνῶν, βουλγάρων, σλάβων, σελτζούκων καὶ ὀθομανῶν τούρκων, ὄοοοχι, αὐτοὶ εἶναι φίλοι μας εὐρωπαῖοι εξάλλου, φταῖμε μόνον ἐμεῖς καὶ ὁ... Χριστόδουλος!
Χαίρετε.

Epicuros said...

Αδελφέ, από την σκοπιά σου μπορείς να τα βλέπεις με τη λογική του πιστού. Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να πλησιάσουν οι απόψεις μας. Δεν αντιτίθεμαι με το να πιστεύεις ό,τι θέλεις αλλά δεν έχω καμμία όρεξη να μου επιβάλει οποιοσδήποτε την δική του ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ πίστη και πεποίθηση. Βλέπεις, αυτό που εγώ καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι είναι η επίγεια ζωή. Αυτήν την εγγίζω και την νοιώθω στο "είναι" μου, την αισθάνομαι με όλες μου τις αισθήσεις. Την "άλλη" δεν την γνωρίζω. Κι αν εσύ με διαβεβαιώνεις γι αυτήν εγώ έχω το δικαίωμα να αμφιβάλω. Πώς, δηλαδή, να πιστέψω; επειδή μου το λες εσύ ή και μερικοί άλλο ακόμη; Οι βουδιστές και οι μωαμεθανοί είναι πολύ περισσότεροι από τους χριστιανούς. Γιατί να μην πιστέψω αυτούς; Αυτή είναι και η αλαζονία της "Ορθοδοξίας". Και κάθε φανατικής θέσης. 'Ότι αυτή είναι η σωστή και όλες οι άλλες είναι γι ατα σκουπίδια. Εγώ δεν λοιδωρώ καμμία δοξασία. Αλλά απαιτώ να μην μου επιβάλονται. Με κανένα τρόπο. Δικαίωμά σου να είσαι ό,τι θέλεις. Με γειά σου με χαρά σου. Εγώ τι σου φταίω να θέλεις να με κάνεις όμοιόν σου; Και όταν η θρησκεία "συγχωνεύεται" με τις κρατικές λειτουργίες εγώ αυτό το θεωρώ τον χειρότερο φασισμό που υπάρχει. Αν αυτά που σου λέω δεν τα καταλαβαίνεις, λυπάμαι αλλά δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε διάλογο. Κράτα, λοιπόν τις θέσεις σου, να κρατήσω κι εγώ τις δικές μου.