Η φύση κάνει ...τέχνη!

'Εχω δει πολύ ασυνήθιστες εικόνες από κορμούς δένδρων. Μερικές έχουν βρει μια θέση στο διαδίκτυο. Ζώα, ανθρώπινες φιγούρες, τολμηρές ερωτικές στάσεις, κ.α. Σήμερα βρήκα φωτογραφίες που είχα πάρει πριν δυό χρόνια στη Χαλκιδική. Μην μου πειτε ότι δεν σας θυμίζει τίποτε αυτή η φωτογραφία...

Ευτισμένο και με πολά κέφια το 2007!

Γεύση καλοκαιριού...

Στο προηγούμενο σας έδωσα ένα κουίζ με τη γοργόνα και το περίεργο αντικείμενο. Και πολύ σωστά μαντέψατε ότι ήταν από βάρκα. Τώρα σας δίνω και το καΐκι με τον καϊκτζή. 'Οχι ότι λέει και πολλά σαν θέμα ή φωτογραφία γενικώς, αλλά μυρίζει καλοκαίρι και θέλω να σας το θυμίσω μεσοχείμωνο κα με πρόβλεψη να κάνει κρύο...

Και μιά ακόμη φωτογραφία από λεπτομέρεια διπλανού καϊκιού. Οι λεπτομέρειες βρίσκω ότι συχνά είναι γοητευτικές...

Χαρούμενες γιορτές σε όλους/ες σας και με υγεία το 2007.

Εύκολο Κουίζ...

'Ενα εύκολο... Από τι είναι η φωτογραφία; Και τι είναι αυτό το κόκκινο αντικείμενο;

Γόης ή φονιάς;

Αυτό το όμορφο ζώο είναι ένα φίδι που φιλοξενείται στο Αττικό Πάρκο (Σπάτα). Δεν ξέρω αν είναι δηλητηριώδες, (δεν προσπάθησα να το ανακαλύψω) αλλά το βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικό, με τα όμορφα χρώματα που κοσμούν το δέρμα του. Μερικοί εξοικειώνονται με αυτά τα ζώα και διατηρούν ως κατοικίδια. Προτιμώ να τα βλέπω πίσω από ένα τζάμι...

Ασκητής

'Οχι, δεν πρόκειται για τον γνωστό σεξολόγο γιατρό, αλλά για έναν κυριολεκτικό ασκητή που έζησε μέσα σ' έναν βράχο στις όχθες του Αλφειού, στο χωριό Μάτεσι της Ηλείας. Τοπίο συγκλονιστικής ομορφιάς, με πλούσια βλάστηση και πεντακάθαρα νερά. Δεν ξέρω το όνομά του ούτε πότε έζησε ούτε τι κατάφερε μ' αυτόν τον τρόπο ζωής. 'Ομως είναι εντυπωσιακό το κατόρθωμά του να στήσει εκεί πάνω έναν θάλαμο όπου έζησε ασκητικά, προφανώς ωθημένος από τις θρησκευτικές του ανησυχίες (που δεν μπορώ να συμμεριστώ ούτε να κατανοήσω). 'Οπως και δεν κατάλαβα πώς κατόρθωσε να ανέβη τον γκρεμό για να χτίσει το ενδιαίτημά του. 'Εψαξα να βρω το όνομά του και άλλες πληροφορίες γι αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν το κατάφερα! Αν ξέρεις έπισκέπτη/τρια κάτι γι αυτόν σε παρακαλώ γράψ'το.

Κουίζ...

Από τις δοκιμές της νέας μου ψηφιακής. Μπορείτε να βρείτε τι δείχνει η φωτογραφία και πού έχει βγει; Βραβείο, όπως πάντα, διατίθεται φωτογραφία σε εκτύπωση Α3.

Με το βελονάκι...

Μικρή πόλη στην Πελοπόννησο. Η εξώπορτα του σπιτιού "δίνει" στη δημοσιά. Βαμμένο ξύλο, απλή σιδεριά και τα κουρτινάκια που μάλλον κάποια γιαγιά (ή κάποια κοπελιά;) έπλεξε με το βελονάκι της κόμπο-κόμπο, για να προστατέψει το σπιτικό από τα αδιάκριτα βλέμματα. Απλό σχέδιο, λευκό της αγνότητας. Το βρίσκω όμορφο!

Ταμπέλες...

Οι ταμπέλες σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αυτές οι ζωγραφιστές, με μεράκι, ταμπέλες (και όχι οι κακόγουστες φωτεινές) είναι γλυκύτατες. Μου αρέσει να τις φωτογραφίζω αλλά λιγοστεύουν επικίνδυνα! Εκτοπίζονται από τις προκλητικές, φωτεινές, κακόγουστες και, συνήθως, ξενόγλωσσες ή με λατινικούς χαρακτήρες "σύγχρονες" ταμπέλες. 'Εχω δει: "Ispaniko Epiplo", "Lebensmittel" (σε μπακάλικο ακραίας συνοικίας), "Möbel" (σε επιπλάδικο επίσης ακραίας συνοικίας) και άλλα ανοσιουργήματα. Η σημερινή είναι από την Μύτικα Αιτολοακαρνανίας. 'Ενα όμορφο ψαροχώρι με υπέροχη θάλασσα και εκπληκτικά κοντινά νησάκια.

Νερόμυλος

Κάποτε το ψωμί των ανθρώπων πέρναγε μέσα από τον μύλο, με κίνηση που προερχόταν από τη δύναμη του ανέμου ή του τρεχούμενου νερού. Πόσοι έχουμε δει το εσωτερικό ενός νερόμυλου, άραγε; Στην 'Ηπειρο, κοντά στα Αλβανικά σύνορα βρίσκεται η περιοχή "Μπουραζάνι" με παραδείσια τοπία, όπου το νερό αφθονεί και προσφέρει, εκτός από την πλούσια βλάστηση, και κίνηση. Από το νερό, χωρίς να πληρώνει λογαριασμούς στη ΔΕΗ, παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται ο μυλωνάς, για να κάνει το στάρι αλεύρι. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη οι παραδοσιακοί νερόμυλοι. 'Εστω και λίγοι...

Ανώμαλη προσγείωση;

Αυτό το θέαμα το βλέπω αρκετά χρόνια όποτε περνώ από τον εθνικό δρόμο και στο κομμάτι Κατερίνη-Τέμπη. Δεν ξέρω πώς σκέφτηκε ο ιδιοκτήτης σπιτιού-αεροσκάφους (αλήθεια, πού να το βρήκε;). Ο κάτω από το αεροπλάνο όροφος μοιάζει καφετέρια. Λέτε οι πελάτες να έχουν ψευδαισθήσεις ότι ...πετούν;

Χειμώνας...

Το τοπίο από το Πήλιο. Εκεί ο χειμώνας (αλλά και οι άλλες εποχές) έχει το μεγαλείο του! Τα κλαριά, παρ' ότι γυμνά, έχουν μιά δική τους ομορφιά, ιδίως όταν φόντο τους είναι ένας καθαρός ουρανός.

Ο λογαριασμός...

Κόρφος Κορινθίας. Ταβέρνα. Ο λογαριασμός...

Συχνά εισπράττω σχόλια ότι αποφεύγω την ανθρώπινη παρουσία στις φωτογραφίες μου. Ίσως είναι αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι ο λόγος είναι μάλλον το ότι η ανθρώπινη παρουσία δεν είναι εύκολο θέμα για ατάλαντους όπως εγώ. Μερικές φορές, όμως, κάνω εξαιρέσεις στον κανόνα.

Το παιδί ήταν (τότε) περίπου 10 ετών. Βούταγε στη θάλασσα κι έβγαζε περίεργα όντα (μερικά τα έχω φωτογραφίσει και ήδη αναρτήσει εδώ και μήνες). Το αλάτι που στέγνωνε στο πρόσωπό του με εντυπωσίασε και με έκανε να πατήσω το κλείστρο.

Αυτές είναι από την Καρδαμύλη (Η γενική άποψη) και από την Μονεμβασιά (το σπίτι). Αφιερωμένες σε επισκέπτρια που μου ζήτησε να βάλω φωτογραφίες από την Πελοπόνησσο.

Σαν σκύλος...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το ζώο θεωρείται ιδιαίτερα εργατικό. "Εργάζεται σαν σκύλος" λένε για τους μοχθούντες. "Σκυλίσια ζωή" γι αυτούς που βασανίζονται. Σας ορκίζομαι ότι δεν είδα σκύλο να εργάζεται. Γαϊδάρους, μουλάρια, άλογα, βόδια, ναι. Αλλά σκύλους; Ποτέ! Το σκυλί της φωτογραφίας αναπαύεται (μάλλον μετά από σκληρή δουλειά που δεν είδα γιατί δεν ήμουν εκεί..) στο λιμάνι του Λαυρίου.

Οι παπλωματάδες...

Πριν βγουν τα στρώματα με τα ελατήρια ("στρωματέξ" έχει επικρατήσει να λέγονται, από την πρώτη μάρκα που βγήκε) τα στρώματα περιείχαν μπαμπάκι, που ήταν η εξέλιξη από τα αχυρένια της πιο παλιάς και μίζερης εποχής. Το μπαμπάκι έχει, όμως, το ελάττωμα να "κάθεται" και χρειαζόταν κάθε χρόνο ή δύο χρόνια, να το "τινάζουν". Τι σήμαινε αυτό; Υπήρχαν οι παπλωματάδες, όλοι πόντιοι, που χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της φωτογραφίας τίναζαν το μπαμπάκι του στρώματος (και των μαξιλαριών καθώς και των παπλωμάτων) και το έκαναν αφράτο. Μετά ξαναγέμιζαν τα στρώματα και τα μαξιλάρια, τα έραβαν και τα καπιτονάριζαν. Ήταν αφάνταστη η ευχαρίστηση να ξαπλώνεις πάνω σ' ένα φρεσκοτιναγμένο στρώμα (σεξ δεν είχα δοκιμάσει γιατί ήμουν παιδί και τα παιδιά, τότε, δεν την είχαν αυτή τη συνήθεια...). Επίσης ήταν πολύ μεγάλος ο χαβαλές γιατί οι αυλές γέμιζαν μπαμπάκι που πετούσε στον αέρα και τα παιδιά πολύ το διασκέδαζαν (αν δεν υπήρχε αυλή δεν γινόταν τίναγμα!).

Ο επίσημος όρος για τους παπλωματάδες ήταν "Εφαπλωματοποιός". Κι αν δείτε την ταινία "Ο Ψευτοθόδωρος" ή κάπως έτσι, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Παντελή Ζερβό, θα παρατηρήστε ότι ο Ζερβός, ως βουλευτής, μιλάει στη συγκέντρωση των "Εφαπλωματοποιών" καταλήγοντας με την φράση "Διότι ο καυγάς είναι για το πάπλωμα"...

Τη φωτογραφία την έβγαλα στην Κόνιτσα. Το μνημείο έχει σκοπό να τιμήσει αυτό το επάγγελμα και τους ανθρώπους που το εξασκούσαν και που σήμερα έχουν εξαφανιστεί!

Ερήμωση...

Πάλι από τη Λέσβο. Πέραμα. 'Ισως το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο του νησιού. Εδώ βλέπετε την κεντρική πύλη και τη μάντρα εργοστασίου, μάλλον βυρσοδεψίου. Πόσοι άνθρωπο και πόσα αμάξια διάβηκαν αυτή την πύλη! Σήμερα ερειπωμένο περιμένει την "αξιοποίησή" του, ποιός ξέρει πώς, ίσως με τη μορφή ξενυχτάδικου για τους τουρίστες...

Ηλιοβασίλεμα

Καθώς ο χειμώνας πλησιάζει ίσως είναι καλό να διατηρήσουμε την επαφή μας με το καλοκαίρι. Το ηλιοβασίλεμα είναι από τα πιό δημοφιλή θέματα των απανταχού φωτογράφων. Εκατομμύρια ηλοβασιμέματα έχουν φωτογραφηθεί. Εδώ σας δίνω άλλο ένα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις (απλώς εμένα μου αρέσει) από την Ερεσσό της Λέσβου. 'Ετσι, για την διατήρηση της επαφής με τον ήλιο και το καλοκαιράκι!

Άλλο ένα χωριάτικο σπίτι

Αυτό στην Κρήτη. Δεν δείχνει ολόκληρο το σπίτι αλλά την όμορφη πινελιά του φυτού με τα κόκκινα άνθη με φόντο την κληματαριά. Δυστυχώς οι κληματαριές χάνονται σιγά-σιγά (έως και γρήγορα, θα έλεγα) γιατί το γκρίζο του τσιμέντου θεωρείται (από τους εργολάβους) πιό όμορφο χρώμα από το πράσινο (γενικώς)...

Χωριάτικο...

Λίγο εξωτική ακούγεται, πλέον, η λέξη "χωριάτικο". Μετά το χωριάτικο ψωμί που όλοι κυνηγάνε με μανία που εκμεταλλεύονται οι φουρναραίοι για να βαφτίζουν "χωριάτικο" το κάθε λαστιχένιο κατασκεύασμα, πολλά ακόμη είδη, ιδίως τρόφιμα, απέκτησαν αίγλη με την προσθήκη αυτού του χαρακτηρισμού. 'Ομως ένα πράγμα παραμένει γνήσιο και πολύ όμορφο, ακόμη και όταν είναι μιά (επιτυχημένη) μίμηση: Το χωριάτικο σπίτι. Χτισμένο για τις ανάγκες του κατοίκου του χωριού, λιτό, χωρίς κιτς στολίδια, με υλικά χρηστικά, παραμένει μιά όαση ανάμεσα στα τσιμεντένια τέρατα. Αυτό εδώ είναι (ελπίζω ακόμη) στη Σκιάθο. Μου άρεσε πολύ. Ελπίζω και σε σας.

Σαλαμίνα 13

Εδώ, εκτός από τη σκουριά και τα κουφάρια βλέπουμε και την αδήριτη και ασυγκράτητη ανάγκη των συμπολιτών μας να σκορπούν σκουπίδια. 'Ισως είναι στο DNA μας να βρωμίζουμε το περιβάλλον.

ΣΑλαμίνα 12

Φαίνεται ότι τα ερειπωμένα σκαριά μαζεύουν ψάρια, που βρίσκουν κατοικία στο εσωτερικό τους και στις πολλαπλές εγκολπώσεις των σιδερένιων κατασκεών. Εδώ αλλη μά ανθρώπινη παρουσία (ψαράδων) ανάμεσα στη σκουριά, δίπλα σ΄ένα πλοίο που καταστράφηκε από έκκρηξη δεξαμενής υγραερίου.

Σαλαμίνα 11

Θέλω να τελειώσω με αυτή τη σειρά γιατί τη θεωρώ πολύ φορτισμένη συναισθηματικά, ανεξάρτητα με το ότι, μάλλον, δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους περισσότερους επισκέπτες. Αυτά τα κουφάρια σκαφών κουβαλούν μιά ιστορία πολλών ανθρώπων του μόχθου, ιστορία όλων των θαλασσών του κόσμου, ιστορία άλλων εποχών και κοινωνίας. Παρ' όλο που η σχέση μου με τη θάλασσα είναι καθαρά ερασιτεχνική, κάτι μέσα μου, ακαθόριστο, μοιάζει να με συνδέει μ' αυτό το στοιχείο! Άλλωστε θα θυμάστε ότι οι ψαρόβαρκες είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα! Γι' αυτό ελπίζω να μου συγχωρήσετε αυτή την εμμονή στην παρουσίαση της σκουριάς από τη Σαλαμίνα (ένα νησί, άλλωστε, γεμάτο από εργάτες της θάλασσας...).

Σαλαμίνα 10

Μιά ανθρώπινη παρουσία, η μόνη ανάμεσα στα ερείπια, ο φύλακας του μοναδικού σκαριού που δεν είναι νεκρό. Του ίδιου που έχει τον κάβο της προηγούμενης φωτογραφίας.

Σαλαμίνα 9

Ίσως κούρασε η σκουριά. Αν και κυριαρχεί, και λογικά, σ' ένα νεκροταφείο πλοίων, υπάρχουν κι άλλες εικόνες εκεί. 'Ενας κάβος, κουλουριασμένος με τάξη, μαρτυρά και την παρουσία ενός σκαριού που δεν είναι εκεί για να σαπίσει. Δεν θυμάμαι πως βρέθηκε εκεί (αν και μου εξήγησε ο φύλακας). Μιά διαφορετική νότα...

Σαλαμίνα 8

Το βασίλειο της σκουριάς. Χωρίς περισσότερα λόγια...

Σαλαμίνα 7

Η μαγεία των χρωμάτων της παρακμής...

Σαλαμίνα 6

Αυτό κάποτε ήταν πλεούμενο. Τώρα το μισό βρίσκεται κάτω από το νερό. Σε λίγο η σκουριά θα το έχει κάνει σχεδόν σκόνη. 'Ηθελα να ξέρω πού βρίσκεται ο πρώτος καπετάνιος που το παρέλαβε από τη γλίστρα του ναυπηγίου... Που να είναι ο νονός ή η νονά που έσπασε πάνω στην πλώρη το τη σαμπάνια!

Σαλαμίνα 5

Ενώ το σκαρί σκουριάζει, τα πουλιά βρήκαν σπιτικό. Πολυτελείας, μάλιστα, αν σκεφτούμε τους χώρους και τις ανέσεις και τη θέα, γι αυτά τα ολιγαρκή πλάσματα!

Σαλαμίνα 4

'Ηταν ένα όμορφο και περήφανο ξύλινο σκαρί. Σήμερα σαρακοφαγωμένο, σκαμένο από την αρμύρα, περιμένει την πλήρη διάλυσή του εις τα εξ ών συνετέθη. Κοινή, γαρ, η μοίρα πάντων των όντων...

Σαλαμίνα 3

Σκουριά: Οξείδια του σιδήρου. Σύμβολο φθοράς. Μεταφορικά η παλαιότητα, η στενοκεφαλιά, ο συντηρητισμός. Κι' όμως, η περιφρονημένη σκουριά περιέχει τον σίδηρο, αυτό το πολύτιμο υλικό. Αυτό που στήνει γέφυρες, φτιάχνει πλοία, τραίνα, ουρανοξύστες, αλλά και μαγειρικά σκεύη και χειρουργικά εργαλεία. Στην πρόσμιξή του με Νικέλιο, μας δίνει τον ανοξείδωτο χάλυβα, αυτό το θαυματουργό και σχεδόν άφθαρτο σύγχρονο υλικό. Τα σκουριασμένα "παλιοσίδερα" αρκεί μπουν στην υψικάμινο για να μας δώσουν ένα νέο και σφριγηλό υλικό. Στη Σαλαμίνα η σκουριά περισσεύει. Οι εικόνες που δίνει, όμως, με το ζωντανό κόκκινο χρώμα της, μπορεί να είναι και γοητευτικές!

Σαλαμίνα 2

Συνεχίζω την ανάρτηση φωτογραφιών από τη Σαλαμίνα. Εδώ το σκάφος ήταν ξύλινο. 'Ο,τι απέμεινε πάνω από την επιφάνεια απ' το βυθισμένο σκαρί...

Σαλαμίνα

Πριν δύο, περίπου, χρόνια από τον διαδικτυακό τόπο DPGR (Digital Photography Greece) έγινε μιά εξόρμηση για τη φωτογράφιση του "νεκροταφείου" πλοίων. Σήμερα αρχίζω τη ανάρτηση μιας σειράς από φωτογραφίες από αυτό το νεκροταφείο. Δεν θα σας πω τι νοιώθει κάποιος/α εκεί. Θ' αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν. Αν είναι έστω και μέτριες θα πρέπει να σας μεταδώσουν αυτό που ένοιωσα κι εγώ εκεί. Σιδερένια μεγαθήρια και νάνοι διαλύονται από τον χρόνο και την αρμύρα. Το σκουπίδι, όπως σε όλη την έκταση της ένδοξης χώρας μας, έχει πάντα τον πρώτο ρόλλο! Αν κάποτε, λέω αν, αλλάξει το όνομα της Ελλάδας επί το διεθνέστερο ίσως το καταλληλότερο θα ήταν "Garbagelend"...

Η σημερινή φωτογραφία δεν δείχνει τίποτε από το "δράμα" του νεκροταφείου.΄Μόνο ένα καθρέφτισμα των ερειπίων στο νερό...

Ο Πηλός

Κάποτε ο πηλός ήταν ένα υλικό καθημερινής χρήσης. Εύπλαστο, φθηνό, υγιεινό, φυσικό και όμορφο. Πλήθος από χρηστικά αλλά και διακοσμητικά αντικείμενα ήταν φτιαγμένα από πηλό. Δεν ξεχνάμε τα κανάτια που έδιναν δροσερό νερό (ενίοτε και ...γαμπρούς, βλ. "Θεία απ' το Σικάγο"). Πιάτα, ποτήρια, παιχνίδια και πλήθος άλλα χρήσιμα αντικείμενα. Και, βέβαια, διακοσμητικά που και σήμερα, με διάθεση "ρετρό", τα αγοράζουμε και μάλιστα σε αλμυρές τιμές!

Οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού, στην Ερμιόνη, φαίνεται ότι δεν είχαν την ίδια γνώμη για τα διακοσμητικά κολωνάκια από πηλό και προσπάθησαν να τα καλύψουν με ασβέστη. 'Ομως ο ασβέστης δεν άντεξε στον χρόνο και αποφάσισε να αποσυρθεί, με δόσεις! Τα ξεσκεπασμένα μέρη αποκαλύπτουν την ομορφιά του υλικού αλλά και τη μαστοριά του τεχνίτη που τα έφτιαξε.

Ακροκέραμο

Στις μικρές επαρχιακές πόλεις μπορείς να βρεις όμορφα οικοδομικά στοιχεία. Τα ακροκέραμα φαίνεται ότι κάποτε ήταν της μόδας. Στην Ερμιόνη βρήκα μερικά ενδιαφέροντα. Μου άρεσε η έκφραση στο πρόσωπο της γυναίκας που απεικονίζει.

Φθινόπωρο

Χωρίς Λόγια

Κεραμίδια

Εδώ βάζω φωτογραφίες που περιέχουν στοιχεία που με εγγίζουν συναισθηματικά. Μπορεί να μην έχουν πάντα (ή σχεδόν ποτέ) καλλιτεχνικές αξιώσεις αλλά τα αντικείμενα είναι, συνήθως, συγκινησιακά φορτισμένα. Τα κεραμίδια είναι ένα τέτοιο αντικείμενο. Δεν έχω ξεκαθαρίσει εντελώς το γιατί (όπως και για τ ις περισσότερες φωτογραφίες μου, άλλωστε) αλλά βρίσκω την τέχνη της κατασκευής μιά κεραμοσκεπής, όπως λέγεται, ιδιαίτερα δύσκολη και το αποτέλεσμα, όχι μόνο αισθητικά όμορφο αλλά και χρηστικά σωστό (μόνωση, απορροή νερού, αντοχή στο βάρος του χιονιού, στην ανεμοπίεση, κλπ). Οι τεχνίτες της ξύλινης στέγης (της πραγματικής, όχι της διακοσμητικής που είναι πάνω από μπετόπλακα), έχουν να χειριστούν, εκτός από τα κεραμίδια, και διάφορα δύσκολα υλικά, όπως ξύλο, θερμομονωτικά και υγρομονωτικά υλικά, μολύβι, κ.α., να ξέρουν γεωμετρία για να σχεδιάσουν το ακριβές σχήμα και τις κλίσεις και πρέπει να εξασφαλίσουν στον ένοικο του σπιτιού την θερμική άνεση και την προστασία από τα στοιχεία της φύσης, ιδιαίτερα σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Ακόμη και σήμερα που οι επιστήμες της οικοδομής έχουν εξελιχθεί, οι τεχνίτες της στέγης είναι αυτοί που αναλαμβάνουν, στην πράξη, την σχεδίαση και κατασκευή της στέγης, χωρίς μεγάλη συμμετοχή των μηχανικών σ' αυτή τη διαδικασία. Σ' αυτούς αφιερώνω τη σημερινή φωτογραφία, από ένα παλιό σπίτι σε χωριό της Ακαρνανίας.

Βάρκες home made...

Δεν ξέρω αν σας είπα ότι έχω μιά αδυναμία στις (ψαρό)βάρκες :-)

Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ιδιοκατασκευές. Νόμίζω ότι και οι δύο από τις σημερινές βάρκες είναι ιδιοκατασκευές. Μην μου πείτε ότι δεν είναι χαριτωμένες! Και πάντα αφιερωμένες σε κάποιον/α άγιο/α!

Παιδική Εργασία

Υπάρχει ένας όρος στη φωτογραφία που αναφέρεται στην φωτογράφιση με το υπάρχον φως, χωρίς flash ή άλλα φωτιστικά (Existing Light Photography). H σημερινή έχει τραβηχτεί με μεγάλη ευαισθησία στην ψηφιακή (3200 ISO), γι αυτό και ο κόκκος.

Η εργασία των παιδιών έχει απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση. Αλλά ο Πόρτο Ράφτης φαίνεται ότι δεν έχει ακόμα ενταχθεί στην Ε.Ε. 'Ισως κι αλλες περιοχές της χώρας...

Επικίνδυνες επαφές!

Όσο εντυπωσιακά κι αν είναι τα χρώματά της το χάδι της μας είναι εφιαλτικό! 'Ενα θαλάσσιο πλάσμα με ...τσουχτερή προοπτική!

Γατόφατσα ολόκληρη...

Είχα βάλει ένα προφιλάκι του όμορφου γατούλη, για να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον. Σήμερα βλέπετε ολόκληρη την πανέμορφη φατσούλα του.

Πέραμα Λέσβου - Μαρασμός

Πριν πολλά χρόνια (πόσα άραγε;) ανθούσε η βιομηχανία στο Πέραμα της Λέσβου. Μην φαντάζεστε χάλυβες, αυτοκίνητα ή φάρμακα. Η βιομηχανία του τόπου ήταν λάδι, σαπούνια, χημικά βυρσοδεψίας, δέρματα κ.α. Δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον βιομηχανία στο Πέραμα και τα εργοστάσια ερήμωσαν ή έγιναν καφετέριες και τουριστικά καταστήματα. Το (κλειστό) μαγαζί της φωτογραφίας ήταν κάποτε εργαστήριο οξυγονοκολλήσεων, όπως με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να διαβάσω μεγεθύντοντας την ταμπέλα του. Ποιός ξέρει σε πόσους ανθρώπους έδωσε μεροκάματο, πόσα παιδιά μεγάλωσε! Θλίψη να το βλέπεις κλειστό και σφραγισμένο!

Γατίσιο προφίλ...

Ψαροταβερνόγατος. Φιλικός αλλά κινητικός. Εκεί που τον έπειθα να ποζάρει κάποιος μεζές από κοντινό τραπέζι τον έκανε να αλλάξει γνώμη... Τελικά κατάφερα να εστιάσω στο όμορφο μάτι του! Η μουσούδα του βγήκε φλου. Κάτι είναι κι αυτό.

Πάλι γλάρος

Σ' αυτό το πουλί έχω αδυναμία. 'Ισως γιατί εκφράζει μιά ελευθερία που ζηλεύω! Το πέταγμά του, η σχέση του με τη θάλασσα, το βλέμμα του, κάποια στοιχεία πάνω του με συναρπάζουν! Και τον φωτογραφίζω όποτε μου δοθεί η ευκαιρία. Αλλά είναι δύσκολο θέμα ο γλάρος, γιατί η απρόβλεπτη κίνησή του σε εμποδίζει να εστιάσεις. Σε πρόσφατη εξόρμηση στο Λαύριο τράβηξα κάπου 20 κάδρα αλλά τα περισσότερα ήταν αποτυχία. Αυτό εδώ ίσως είναι το πλησιέστερο προς αυτό που θα ήθελα...

Νερόφιδο...

Στις πηγές του Λούρου, μιά μικρή λίμνη, υπάρχουν πολλά είδη υδρόβιων ζώων. προσπάθησα να φωτογραφήσω έναν βάτραχο που προσπαθούσε να πηδήξει μια θηλυκιά. 'Ηταν πολύ κινητικό το ζεύγος και μέχρι να αλλάξω φακούς, να εστιάσω, κλπ. είχαν τελειώσει (ήταν και κοκκοράκι ο μπαγάσας...). Εκεί κοντά βρέθηκε, όμως, ένα νερόφιδο που κατάφερα να το φωτογραφίσω...

Φραγκόσυκα

Τα φραγκόσυκα είναι υπέροχα φρούτα ενός κακτοειδούς που βρίσκεται σε μεγάλους αριθμούς στη Μάνη και, γενικώς, σε ξερότοπους. Αν το φάτε προσέξτε τα πολλά και μικρά αγκάθια της φλούδας του. Είναι μικρά, δεν φαίνονται και αν μπουν στο χέρι σας βγαίνουν πολύ δύσκολα. Γι αυτό και δεν πιάνονται τα φραγκόσυκα με το χέρι! Η φλούδα απομακρύνεται με πηρούνι και μαχαίρι. Από την φραγοσυκιά μαζεύονται με χοντρά γάντια ή με ένα ...μπρίκι! Τα πολυάριθμα κουκούτσια του γλυκού καρπού καταπίνονται.

Η φωτογραφία είναι από την Κορώνη.