Το "περίφημο" σχόλιο στον Μ. Ανδρουλάκη

Το θέμα της Τουρκίας είναι όπως όλα τα "εθνικά" θέματα σε τριτοκοσμικές χώρες: Ο κάθε πολιτικός, ακόμη κι αν δεν είναι δέσμιος υπερτέρων δυνάμεων, π.χ. στρατού (όπως στην Τουρκία), είναι όμηρος της υποτιθέμενης εθνικής πολιτικής και των αντιπάλων του. Κάθε κίνηση που θα εθεωρείτο ως εθνική μειοδοσία, στα γενικώς παραδεδεγμένα "εθνικά συμφέροντα" της χώρας του θα έφερνε τον πολιτικό που θα την έκανε αντιμέτωπο με την κοινή γνώμη, με τεράστιο πολιτικό κόστος και ίσως και κίνδυνο για την φυσική του ύπαρξη. Ποιός θα είχε το σθένος να το κάνει; Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στη δική μας χώρα, ίσως σε ηπιότερο βαθμό (γιατί εμείς, είμαστε ελαφρώς λιγότερο τριτοκοσμικοί...); 'Αρα, μην αναμένουμε να πρυτανεύσει η όποια "λογική" από την πλευρά της Τουρκίας. Ακόμη και η υποχώρηση λόγω Κοινοτικών πιέσεων, μειοδοσία θα εθεωρείτο στην Τουρκία. Και βλέπουμε τη σθεναρά στάση της. Αυτή η άκαμπτη, και παρά την λογική, στάση των πολιτικών είναι και η αιτία πολλών πολέμων: Αν χάσεις στον πόλεμο κανείς δεν θα σε κατηγορήσει στο εσωτερικό για "υποχώρηση" αφού δεν είχες άλλη επιλογή. Το να δώσεις όμως εδάφη στον αντίπαλο απλώς επειδή σου τα ζητά (και το βρίσκεις δίκαιο) σε καμιά χώρα δεν θα εσυγχωρείτο...

2. Το τραπεζικό σύστημα και τα κέρδη του ελάχιστα αφορούν τον μέσο πολίτη που βλέπει τον ιδρώτα του να εξανεμίζεται σε κρατικές σπατάλες, να τρέφει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθους δημοσίους υπαλλήλους και τη χώρα του να μαραζώνει από αποβιομηχάνιση, ακόμη και από την κατάρρευση της γεωργικής παραγωγής. Στα @@ του πολίτη αν η Εθνική Τράπεζα ή η Αλφα Bank (γιατί, άραγε όλες γίνανε "Bank", τελευταία;) κερδίσει! Αν εσείς, εκεί πάνω, δεν τα καταλάβετε αυτά, κι αν δεν νοικοκυρευτεί η παιδεία, για να φτιάχνει ανθρώπους με γνώση για να παράγουν κι όχι για να κάνουν καταλήψεις και να μουτζουρώνουν τους τοίχους των σχολείων τους και να κολλούν αφίσες, όσα κι αν κερδίσουν οι τράπεζες ο πολίτης δεν έχει μία να κερδίσει! Το καταλάβαμε αυτό αγαπητέ Μίμη;

3. Το ασφαλιστικό, χωρίς λύση του δημογραφικού και χωρίς λύση του παραγωγικού προβλήματος, αργά ή γρήγορα σε κατάρρευση θα καταλήξει. Φυσικά η ρεμούλα, που ξεκίνησε χοντρή επί ενδόξου ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται και επί ΝΔ, θα επιταχύνει την κατάρρευση. Το ίδιο θα κάνουν και ή πανσπερμία των ταμείων με τα τεράστια διοικητικά έξοδα (λογάριασε μόνο τους μισθούς των διαφόρων "Διοικητών"...), οι αργόμισθοι, οι "εθελούσιες έξοδοι", η γραφειοκρατία και άλλες γνωστές ή άγνωστες πληγές.