Δεν ξέρω αν ο τζίτζικας έχει κάποια μακρυνή συγγένεια με την ακρίδα, αλλά μιά και έτυχε να κάνω το πορτραίτο μιάς ακριδούλας που βρέθηκε στο σπίτι μου σας το παραθέτω. Της πρόσφερα μαρουλόφυλα για να την απασχολήσω, γιατί ξέρω πως οι ακρίδες πηδάνε ξαφνικά και τις χάνεις από τα μάτια σου. Αυτή περίμενε υπομονετικά τη φωτογραφία (και τι φωτογραφία, της υπομονής, με τρίποδο, φακό μάκρο, ring flash, κλπ). Αμέσως μετά, μ' ένα άλμα βρέθηκε στο διπλανό τραπέζι κι από κει στον καναπέ... Είδα κι έπαθα να την οδηγήσω στην έξοδο!
4 comments:
Επίκουρέ μου, συμπαθητική για μας, όχι όμως και για τους γεωργους και καλλιεργητές αν πέσει .....κατά λάθος στο.....δρόμο τους.
Εξαιρετική η φωτογράφιση!
Αααααααα! Καλέ τις φοβάμαι...Βοήθεια!
....Πολύ ωραία φαίνεται από τόσο κοντά η μαντάμ ακρίδα !
Μπράβο σου και πάλι!
Γειά σου και πάλι γείτονα!!!!
Εγώ δηλαδή να μην ανεβάσω την κούκλα που χώθηκε στο σπίτι στην Πλάκα; (εννοείται ότι μετά την βγάλαμε έξω με τη βοήθεια ταπερακίου)
Post a Comment